Door het venster zie ik m'n vriendin Ingrid, naast haar auto in het zonnetje genietend van een sigaretje, nog steeds verbaasd over de locatie staan rondkijken. Dit is vermoedelijk inderdaad niet echt het soort plek waaraan je denkt als je iemand naar een 'casting' rijdt, maar het klopt wel degelijk, want ik was er al eerder. Sinds een aantal jaren kan je namelijk mijn snuit terugvinden in het gezichtenboek van Streetcasting, een castingbureau gespecialiseerd in buitengewoon gewone mensen. Alles behalve de echte beroepsmodellen. En hun studio bevindt zich dus dààr.
Tijdens een gezellig en bij momenten ronduit hilarisch dagje photoshoot voor een toeristische folder werkte ik al één keertje voor hen, samen met m'n gelegenheidsechtgenoot Geert Goemaere en 2 kinderen. Een fijne ervaring.
En regelmatig valt er nog wel eens een uitnodiging voor een nieuwe casting in mijn mailbox. Maar vaak lukt het niet om er naar toe te gaan of valt de uiteindelijke draaidag op een totaal fout moment voor mijn agenda.
Maar déze vrijdagmiddag paste, en ik was er helemaal klaar voor!
Voor de uitzonderlijk dik betaalde opname van een reclamefilmpje voor een natuurlijk overgangskwaaltjesmiddel zocht de klant van het castingbureau dames tussen 40 en 60 jaar, verschillend van formaat en uitzicht.
"Nog voor geen miljard krijg je mij daar naar binnen!" zei Ingrid nog in de auto, maar ik vind zoiets gewoon super lollig om te doen. Uiteraard zou uitgekozen worden leuk zijn, maar zo een casting op zich is een prima oefening voor m'n zelfvertrouwen, en ik geniet er dan ook met volle teugen van.
De dames in de kamer probeerden, de ene al wat subtieler dan de andere, hoogte te krijgen van de concurrentie. Er ging een waar spervuur van bijzonder directe persoonlijke vragen heen en weer. En sterke verhalen, over met en voor wie, waar, waarvoor en vooral voor hoeveel geld ze al gewerkt hadden, en hoe 'beroemd' ze eigenlijk wel waren...
Wachten bij een casting is in alles te vergelijken met wachten bij audities: iedereen poetst zich op, zet z'n pluimen breeduit en maakt zich letterlijk en figuurlijk zo imposant mogelijk, want als je de mededingers kan doen twijfelen, dan heb je misschien zelf meer kans de uitverkorene te worden.
Beleefd beantwoordde ik de aan mij gerichte vragen -bij mij geen gedoe, niets dat je niet mag weten- en bleek de enige te zijn, of alleszins toch de enige die er open over durfde praten, die reeds ervaring had met de neveneffecten van de overgang. Dat deed hen 'jong' voelen en duidelijk ook een beetje 'superieur'. Ik luisterde glimlachend naar het gekakel en dacht er het mijne van.
In de reflectie van de grote spiegel zag ik mezelf tussen de perfect opgemaakte en gekapte, strak en modieus geklede, prachtig slanke andere kandidaten, en constateerde, zonder emotie of enig ander gevoel, het viel me gewoon even op, hoe 'anders' ik er wel uit zag: twee maal zo breed als elk van hen en opvallend meer 'gekleurd', niet alleen m'n kleding -fel wit en rood met veelkleurige bloemen, tussen hun zee van beige, bruin en beige- maar ook hoe mijn huid van zichzelf kleur uitstraalt, zonder een dikke laag poeder en blush...
"Of ik m'n rode vestje wou uitdoen en mezelf voor de camera even kon voorstellen", vroeg de dame die de proefopnames maakte, en ze leek aangenaam verrast met die klassieke-zangeres-receptioniste-combinatie voor zich. M'n niet zo doorsnee waaier hobby's -bloemen&planten, poezen, concerten, bloggen, photoshoppen- deden haar verwonderd en geïnteresseerd glimlachen.
Na een toertje ronddraaien, zodat de klant je lijf nauwkeurig kan beoordelen, moesten er zonder woorden een paar overgangsellende-scenes gespeeld worden. "Niet moeilijk om jezelf en je eigen ervaringen weer te geven", dacht ik, maar -ik had het kunnen denken, hé- mijn performance was te groot, veel te groot! "Te opera", lachte de castingdame vanachter haar lens. Uiteindelijk bleek 'niets doen', naar mij idee dan toch, en eens met m'n ogen rollen méér dan genoeg expressie... hihihi
Nog nadenkend en vertellend over alles wat ik bij deze casting gezien en gehoord had vroeg ik me, half ernstig, half grappend, tijdens de autorit huiswaarts luidop af van welke planeet ik in 's hemelsnaam kwam. "Van de Kristina-planeet" antwoordde Ingrid lachend, "waar alles kleur is, en bloemen, en muziek, en vooral... waar alles en iedereen 'echt' is." En ze heeft gelijk.
Of ik nu geboekt word of niet, die namiddag kwam ik zowiezo rijker naar huis. Ik kreeg de kans mezelf nog maar eens te bewijzen dat ik me echt niet als iemand anders dan wie ik ben hoef voor te doen, en ik daar ook niet (meer) toe te verleiden ben; dat ik het niet nodig heb om anderen onderuit te halen om zelf belangrijk(er) te zijn; dat ik niet minder waardevol ben omdat ik eventueel niet in het plaatje van de klant pas; en dat ik absoluut meer dan goed genoeg ben, exàct zoàls ik ben: ietwat eigenwijs, duidelijk wat anders, bubbelend en bruisend, een beetje zottekes, oprecht optimistisch, redelijk rond, uitzonderlijk kleurrijk en vooral, vanbinnen en vanbuiten, helemaal, onvervalst en authentiek, 'écht'. En dat is dik in orde, zou ik zo zeggen! <3 :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten