Vaccinatie 2.

Nadenken over allerlei dingen is zeker en vast prima, en nodig, maar zo af en toe is het 'geen tijd hebben om over iets na te denken' ook een absolute zegen... 
Na de hele horrorbelevenis van mijn eerste vaccinatie moest er ongeveer 8 weken gewacht op de tweede. Dat je zo nóg eens een keertje naar dat tentendorp moet, dat zit wel in je achterhoofd, maar terwijl de tijd langzaam verder glijdt, ben je daar niet echt mee bezig. 
Vorige week mocht ik, na bijna twee jaar niets ten gevolge van de coronacrisis, nog eens enkele dagen werken als receptioniste-ad-interim. En ik had er zin in. Zo weer eens onder de mensen zijn, een beetje uitdaging hebben, op een andere manier nuttig zijn..., het gaf me allemaal vernieuwde energie. Maar ergens was er toch ook wel wat ongerustheid. Zou ik alles nog weten en kunnen? Hoe ging mijn nek reageren op weer uitgebreid trammetje-rijden?... Maar, het viel -natúúrlijk- allemaal gewéldig mee. Het nieuwe telefoonsysteem is (en blijft) wat worstelen, maar dat blijkt voor iedereen zo te zijn... Voor de rest was het uitsluitend en alleen een meer dan hartverwarmend weerzien. Heerlijk.
En plots zijn de dagen dan ontzettend druk: als je alles, wat je anders op 't gemakje over de hele dag spreidt, in die paar uurtjes voormiddag moet proppen. Dingen regelen voor mijn moeder, telefoontjes allerhande, boodschappen, het huishouden, de poezen... Alles met één oog op de klok, want je wil uiteraard netjes gekapt, opgemaakt en aangekleed op tijd richting tram en receptie vertrekken. Da's toch weer even wennen, hoor. Maar het deed me vooral deugd, zo eens een beetje 'peper in m'n gat', zoals ze dat zeggen... En met de Belgische nationale feestdag op woensdag -meteen ook voor mij een betáálde vrije dag, komt dát tegen- kon ik halverwege al even uitblazen... ;-)
Vrijdagochtend om 9u50 stond m'n tweede vaccinatie gepland. En omdat ik de hele week met zoveel en nog wat in de weer geweest was, had ik er tot donderdagavond, bij thuiskomt van het receptiewerk, nog geen seconde over nagedacht. Vriendin Betty zou me opnieuw met de auto brengen en aansluitend uitgebreid boodschappen met me doen. Een keurig en vooral volledig boodschappenlijstje schrijven die avond, dat was dus zoooooveel belangrijker dan zitten broeden op mogelijke vaccinatiegevolgengriezelverhalen. (lees ook: Vaccinatie 1.) Dat, en op tijd m'n bed in geraken. Om er op tijd weer uit te geraken uiteraard. Over makkelijke kleding hoefde ik me geen zorgen te maken: die heerlijke, losse chiffon jurk, zwart met honderden bijzonder kleurrijke vlinders, die ik een dag eerder voor m'n werk droeg, die kon ik gerust nog een keertje aan voor hij in de wasmand moest. Die zalige grote halflange flapmouwen waren sowieso erg praktisch voor het spuitje in de bovenarm. En zo moest ik meteen ook geen tijd verspillen aan bijpassende schoenen, tas en juwelen zoeken, en een vlindertje voor in m'n haar, want die bleven eveneens gewoon hetzelfde. (Ja zeker: zélfs voor sléchts een spuitje en boodschappen kom ik ook graag helemaal mooi voor de dag.) 'k Moest alleen opletten dat ik niet vergat alle nodige vaccinatiedocumenten en natuurlijk het boodschappenlijstje in die bijhorende tas te steken...
Fenomenaal goed op voorhand hing Betty aan m'n deurbel. In minder van geen tijd arriveerden we bij Spoor Oost. Veel auto's maar geen gevoel van drukte. Fijn. Om die laatste-seconde-stress -zoals vorige keer!- te vermijden, nam ik m'n documenten en m'n identiteitskaart al in de hand nog voor ik de auto verliet. Met m'n gedachten vooral bij het gezellige samen-boodschappen-doen en m'n typische, ondertussen welgekende gedecideerde en stevige tred, liep ik, als onverstoorbaar, fris en monter op m'n doel af. 
M'n aankomst maakte blijkbaar toch een beetje indruk -niet dat het mijn bedoeling was- want de eerste controleur lachte me meteen hartelijk toe: "Amai, u hebt er duidelijk zin in vandaag!" En die opmerking werkte aanstekelijk. Niet alleen bij mij -ik werd er op slag nóg beter gezind van, en mijn stap zo mogelijk nog meer zelfzeker- maar zeker en vast ook bij alle andere vrijwilligers en begeleiders, hoofdzakelijk heren, ouder dan ik zelf, en die dag duidelijk allemaal in voor een lach en een zwans. Keurig het parcours volgend, wandelde ik eigenlijk van de ene guitige opmerking naar de andere, allemaal even grappig en vindingrijk. Ik kan daar echt wel van genieten, van dat soort onschuldig geplaag en gegiechel. Het ging van "Opgepast, Frans, ze komt eraan, zenne!" en "Fladdert u maar rustig deze kant uit, juffrouw!" over "Uit de weg, mokt pleuts voor een schoon madam!" en "Ja, nu da'k u gezien heb, kan m'n dag verder ni kapot!"... Het af te leggen tracé leek honderdmaal korter dan bij m'n eerste vaccinatie. Er liep eigenlijk ook niemand anders, dus ik denderde zowat in volle vaart, met klikklakkende hakjes en een brede glimlach achter m'n mondmasker, over de lichtjes meedeinende houten vlonders. Aan de laatste 'poort' stond een mooie zwarte juffrouw die me vriendelijk vroeg "met meneer Luc mee te gaan". "Ja, 't is langs hier, voor de weg naar de vrijheid!" verkondigde meneer Luc uiterst vrolijk. "Boah", antwoordde ik een beetje ondeugend laconiek, "dat valt nog af te wachten, hoor..." "Als ge gelijk hebt, hebt ge gelijk!" was zijn grootmoedige repliek, "maar alle beetjes helpen, hé!" En daar had hij dan weer groot gelijk mee. De superaardige mevrouw die mij van hem overnam, liet me met verrassend gedetailleerde uitleg plaatsnemen in het vaccinatiehokje. Terwijl ik op de verpleegster wachtte, flapte ik alvast m'n linkermouw omhoog. Kwestie van voorbereiding, hé, in 't geval het weer een beetje vogelenpik zou zijn, zoals vorige keer... Doch deze verpleegster had alle tijd van de wereld. Ze complimenteerde me met mijn kleurrijke verschijning. Iets wat ze meteen van mij terug kreeg, want ze droeg zelf ook iets met een fantastische kleurenprint. Ze vond het ook fijn dat ik zo goed voorbereid was, met m'n papieren en m'n mouw en zo. Van vogelenpik was er geen sprake: heel uitgebreid betaste ze mijn spier, om daarna op het bijzonder secuur uitgekozen plekje zo onvoorstelbaar voorzichtig met het naaldje te prikken, dat ik u met de beste wil van de wereld niet had kunnen vertellen waar exact in mijn arm ze mij het vaccin toegediend had!... Professioneler is absoluut niet mogelijk, volgens mij. De dame nam ook uitgebreid de tijd om me uit te leggen dat ik nu na een dag of 10, mogelijk 2 weken, genoeg antistoffen in m'n lichaam zou hebben om niet meer dodelijk ziek te worden van het virus. Mijn reactie 'dat ik me, ondanks dat, toch aan alle mogelijke regelementen zou blijven houden' deed haar duidelijk deugd, en er ontspon zich een boeiend gesprek over de verschrikkelijke gevolgen van dom en roekeloos gedrag i.v.m. covid-19, gevolgen die zij de afgelopen tijd in het ziekenhuis al te veel moest meemaken... En over de cultuurwereld in nood, en mijn kerstconcerten. En over 'er eigenlijk geen goed oog in hebben' en 'een vierde golf in september verwachten'... Niet de meest vrolijke onderwerpen, maar het was toch een heel erg fijne babbel. En toen ging de weg langs het af te leggen traject weer verder. Tijdens de verplichte 10 minuutjes rustig op een stoeltje zitten, had ik uitzicht op de passerende bevolkingsstroom. 'Mensen kijken', altijd leuk, hé. 't Viel me toch op hoe weinig individuen er eigenlijk écht kleurrijk -letterlijk en figuurlijk- bij lopen... Maar misschien lag dat simpelweg aan het vrijdagochtend-zijn.
Nog voor het tijdsstip van m'n eigenlijke vaccinatieafspraak zat ik alweer naast Betty in de auto en reden we vrolijk taterend richting supermarkt. In een mum van tijd waren de boodschappen ook helemaal in orde. Zalig, wat een luxe toch, zo met de auto. En na een lekker welverdiend kopje koffie namen Betty en ik afscheid. Verwachtend de volgende dagen toch weer behoorlijk 'perte totale' te zijn van de vaccinatie, spurtte ik nog snel met de fiets enkele andere hoognodige adresjes af en installeerde me vervolgens, helemaal tevreden en goed voorbereid, knusjes in m'n zetel. "Laat de bijverschijnselen maar komen!" zei ik onnozel grappend tegen m'n poezen, "Ik ben er 100% klaar voor!"
Die nacht, de nacht van vrijdag op zaterdag, sliep ik niet best: plots was er weer die alles overheersende hoofdpijn en m'n arm voelde nogal gekneusd. Maar, niets kwam in de buurt van m'n reactie op het eerste spuitje! Helemaal niet. Tegen de ochtend was m'n arm alweer helemaal normaal, niks meer van pijn te merken, en die vervelende zware hoofdpijn bleek prima onder controle te houden met een paar zeer regelmatig ingenomen Dafalgannekes. Verbazingwekkend anders... Verbazingwekkend fantastisch! Niks dagenlang mottig zijn en niet weten waar eens te gaan hangen of liggen. Tegen zondag had ik zelfs zodanig veel energie, dat ik m'n hele huis in één keer opgeruimd heb én volledig met nat en droog gekuist! En dat was me al máánden niet meer gelukt!...
Zou het aan de ene bepaalde dag zelf gelegen hebben? Was het misschien het goeie humeur van Betty en al die geweldig leuke en vriendelijke vrijwilligers dat het hem deed? Of kwam het dan toch door mijn eigen zoveel positievere instelling en uitstraling, vooral gevolg van het 'eens-niet-nadenken', en die zorgeloze 'ik smijt mij er wel even in'-houding?... Geen idee eigenlijk. Alleszins: vaccinatie twee viel wreed goe mee (dat rijmt! hahaha), en dat ga ik nu absoluut niét verpesten door er alsnog eens stevig en uitgebreid over na te denken! ;-)