Verschrikt deden ze tegelijkertijd, alsof het een op voorhand ingestudeerd danspasje was, een stap achteruit; de beide dames achter de toonbank bij de bakker. Het jongere meisje met een vrolijke paardenstaart, dat me bediende, stamelde onmiddellijk een hele reeks verontschuldigingen. De wat oudere blonde dame naast haar, duidelijk de bazin, begon meteen verwoed in de bestellingen te bladeren. En ik, ik kon niet volgen, helemaal niet.
Met al die voedselintoleranties en lijfelijke mankementen van mij bestel ik mijn speciale, doch echt geweldig lekkere gluten-, lactose- én koolhydratenvrije broden -als bij wonder te verkrijgen bij deze bakkerij op slechts wandelafstand van mijn huis (hoeveel chance kan ne mens in 't leven hebben, hé)- voor alle zekerheid steeds een dag of zo op voorhand. Kwestie van zeker te zijn dat ze er nog een paar voor mij over hebben tegen de tijd dat ik eindelijk eens op gang geraak...
Zo had ik dus gisteren ook even opgebeld om voor vandaag 2 van die broodjes te reserveren. En... wat bleek? Er was er slechts ééntje opzij gelegd!... Ach, daar zit ik niet mee, helemaal niet. Dan wandel ik volgende week nog wel eens een keertje terug tot daar. Ja toch?! Simpel. Maar aan de reactie van de beide dames te zien, had men om deze kleine vergissing minstens een enorme, roodgloeiend woedende scheldtirade van mij verwacht... Ze stonden, tot mijn ontzettend grote verbazing (ik was nog altijd niet echt helemaal mee), even volledig met hun mond vol tanden, om mijn, nog steeds, hele rustige en vriendelijke 'niets aan de hand' houding.
"Wauw, was iedereen maar zo vol begrip!", zuchtte de blonde dame duidelijk opgelucht. Ik vraag me, ocharme, af wat voor bullebakken van klanten je eigenlijk wel gewoon moet zijn -en op de koop toe op dagelijkse basis- als het je zó verbaast wanneer iemand eens totaal géén spel maakt van een foutje en simpelweg vriendelijk blijft en begrip toont... "Allé!", antwoordde ik nog steeds met enig ongeloof, "da's toch normaal! Iedereen kan al eens een foutje maken, hé. Ik ben toch zelf ook niet feilloos." Ze bevestigden beide dat de meeste mensen er jammer genoeg totaal anders over dachten, aan hun reacties te merken, en het deed hen beiden duidelijk deugd nog eens een ander soort klant over de vloer te hebben. Tijdens het afrekenen van dat ene aanwezige broodje bood het jongere meisje heel behulpzaam aan om het andere broodje, dat ik tekort kwam in mijn bestelling, morgen zondag voor me opzij te leggen, maar dat vond ik niet nodig. Een beetje guitig verzekerde ik haar dat ik met één broodje al zeker niet van honger zou omkomen dit weekend, en vervolgde met een knipoog giechelend: "'k Heb trouwens, zo rond als ik ben, nog genoeg reserve!" Meer van opluchting dan om het stomme mopje gniffelden ze voorzichtig een beetje met me mee en wensten me redelijk overdadig van harte een heel erg fijn weekend. Met een brede glimlach verliet ik de winkel, terug de gietende regen in, gehuld in m'n vrolijke knalrode regenjas en bijhorende knalrode rubberlaarsjes. Het voelde heel fijn om door doodgewoon vriendelijk, begripvol en beleefd te zijn iemands dag goed te maken.
Onderweg terug naar huis keerde dag fijne gevoel echter enigszins. "Wat gaat er in 's hemelsnaam fout in de wereld, als vriendelijkheid iets uitzonderlijks geworden is?...", dacht ik een beetje triest bij mezelf. Zouden de mensen (ondertussen, ergens, zonder dat ik het echt opgemerkt heb) zodanig bang geworden zijn dat ze als vriendelijke persoon volledig onder de voet gelopen zullen worden, niet als waardevol of volwaardig zullen aanzien worden, of dat ze ik-weet-niet-wat-of-hoeveel tekort gaan komen, en ze daarom hun vriendelijkheid liever achterwege laten? Voor zover ik weet, kost vriendelijk zijn ook geen extra tijd of energie... Of zie ik het allemaal verkeerd?... 't Is niet omdat ge vriendelijk zijt, dat ge over u heen moet laten lopen, of u tekort moet laten doen, hé. Dat zijn toch totaal andere en volledig van elkaar losstaande dingen. En naar mijn mening word je alleen maar waardevoller als je aardig bent. Ambras gaan staan maken over iets kleins als een ontbrekend brood kost zeker en vast meer tijd dan vriendelijk begrip tonen voor een onnozel menselijk foutje. Ik begrijp dat het heel vervelend kan zijn als iets in jouw planning mis loopt door een abuis van iemand anders, zeker als je bijvoorbeeld niet zoveel tijd als ik hebt om nog eens een keertje op 't gemak terug te komen, maar geef toe: 't is niet omdat ge er u wreed lelijk over gaat staan opwinden dat dat brood in kwestie ineens, en als bij toverslag, wél tevoorschijn komt, hé... Trouwens, de bakken energie die het kost om zo koleirig te zijn... Tja, sorry, zenne, die steek ik veel liever in meer opbeurende, gelukkig-makende en 'mooie' (zowel voor mezelf als voor anderen en/of de wereld) bezigheden. 't Zal toch wel zijn, zekers!
Het maakt trouwens ook niet echt uit of iemand anders blij wordt van jouw vriendelijkheid, of er dankbaar voor is. De mensen waaraan zoiets totaal niet besteed is, bestaan nu eenmaal -jammer maar helaas- ook. Los van elke mogelijke reactie versterk je door vriendelijk te zijn sowieso je gevoel van eigenwaarde en geluk. Ja, inderdaad: je wordt er dus zelf ook zoveel gelukkiger en blijer van! Echt waar. Probeer het maar eens uit op een dag waarop je overduidelijk met 't verkeerde been uit 't bed gestapt bent... ;-)
Ik stel mezelf ook regelmatig in de schoenen van de andere persoon voor. Hoe wil ik door de mensen behandeld worden? Ook als blijkt dat ook ik -zoals absoluut iédereen!- niet onfeilbaar ben... Of als mijn minder leuke kantjes -die ook absoluut iédereen heeft!- hun kop eens opsteken... Vriendelijk zijn wordt op die manier meteen een heel stuk makkelijker, geloof me.
"Een vriendelijk woord hoeft niet veel tijd te kosten, maar de echo ervan duurt eindeloos.", zei ooit Moeder Teresa en daar ben ik het helemaal mee eens. Vriendelijkheid is fantastisch besmettelijk, en da's dan qua besmettingen tenminste weer eens uitstekend nieuws in tijden van pandemie! Bij deze neem ik me dus alvast vrolijk voor om volgende week, bij het opnieuw om brood gaan, nog eens stevig wat mensen aan te steken! Woeha! ;-)
