Misschien ligt het aan mijn, geveld door corona, schijnbaar eindeloos suf en uitgeblust in de zetel hangen, met niet veel meer dan m'n eigen gedachten om me bezig te houden. Dat kan, absoluut. Misschien ligt het aan m'n leeftijd. Of aan nog iets heel anders. Wie zal het zeggen. Vandaag is m'n zus Jacinta jarig en ik voel me bijzonder sentimenteel. Zodanig zelfs dat het me, ondanks stevige hoofdpijn, toch tot schrijven brengt. Over haar, over ons Jacinta.
Uiteraard gaat dat van haar kant, zoals vertrouwd, gegarandeerd de ietwat nerveuze en gegeneerde reactie "Was dat nu weer echt nodig, ja?!" geven, maar dat kan ik me niet aantrekken. Ik weet dat ze ergens diep vanbinnen echt wel blij en zelfs trots zal zijn. Over de fraaie foto, die ik uitzocht voor bij dit verhaal moet ze alleszins niet klagen: het is al enige tijd haar eigen prachtige profielfoto op sociale media, dus dat betekent dat deze foto na vermoedelijk een bijzonder zware deliberatie, en zeker weten heel veel wikken en wegen, goed genoeg gevonden werd om door de wereld gezien te worden... ;-)
Je weet dat misschien al, ik heb nog een andere zus en ook nog twee broers, en ik denk te mogen zeggen met hen allemaal een goede band te hebben. Maar Jacinta ligt me net dat tikje nauwer aan het hart. Na twee jaar het eerste en dus enige kindje van Guy en Mie te zijn geweest, was zij mijn allereerste zusje. Ik weet helemaal niet meer of het toen meteen liefde op 't eerste zicht was, maar de vele kinder- en jeugdherinneringen, die me vandaag in al m'n sentimentaliteit door het hoofd gaan, getuigen toch duidelijk van 'dikke vriendinnekes zijn'.
We hebben vele jaren één kamer gedeeld -een tijdje zelfs één groot bed- in ons ouderlijk huis. We mochten samen uit logeren gaan bij grootva en grootmoe - slechts één straat verder, maar een wereld van verschil- en beleefden daar zoveel avonturen. De fenomenale tuin bij ons thuis in de Schoolstraat en de toen nog zo rustige kleine wegeltjes achter den hof waren het ideale decor om alles wat uit onze fantastische, en kinderlijk onschuldige, grenzeloze fantasie voortkwam tot leven te laten komen. Veel te veel om hier eventjes snel op te noemen, maar geloof me: 't was de moeite! ('k Moet daar misschien ooit ook nog eens een volledig boek aan wijden!...)
Toen m'n eerste broer erbij kwam, veranderde de dynamiek een beetje. Niet slechter of zo, hoor, gewoon 'anders'. Maar zij, mijn zus Jacinta, zij bleef mijn speciale maatje. Ook toen we ouder werden. Er werden al eens geheimen gedeeld; en zeker en vast ook vele kleine en grote verdrieten, momenten waarvan zelfs enkele bijzonder tekenend geweest zijn in mijn leven. We zullen heus ook wel eens klinkende ambras hebben gehad, daar kan je van op aan. En misschien hebben we elkaar af en toe zelfs gehaat... Dat zal vermoedelijk echt wel zo geweest zijn, al kan ik me daar op dit moment niet veel concreets meer bij voorstellen. Maar, ik geef meteen ook eerlijk toe dat mijn sentimentele brein blijkbaar hoofdzakelijk alle mogelijke mooie herinneringen bijhield en vooral de allermooiste op dit moment naar voor wenst te schuiven. En ach, geef toe: wat is er nu belangrijker?...
We groeiden op en gingen, zoals dat gaat, onze eigen weg. Niet dat je volledig uit elkaar groeit, maar je ziet elkaar gewoon een heel stuk minder. Bij ons in de familie is het niet de gewoonte de deur bij elkaar plat te lopen, of samen op uitstap of op vakantie te gaan en dergelijke dingen meer. Ieder leeft zo een beetje z'n eigen leven en doet z'n eigen ding. Maar we zullen er wel altijd voor elkaar zijn als dat nodig is, en uiteraard zien we elkaar sowieso op de vele jaarlijkse feestjes bij ons moe. Ons moe die ons trouwens door de week ook steevast van elkaars belangrijke nieuwtjes op de hoogte houdt.
En mijn zus en ik, wij bellen. Niet heel dikwijls, maar zo eens af en toe. En dat is misschien maar goed ook, want onze telefoongesprekken duren elke keer weer úren! Het kost Jacinta en mij absoluut geen sikkepitje moeite om een hele dag vol te tetteren, volgens mij, mocht het dagelijkse leven ons dat überhaupt toestaan, dat mag je gerust geloven! En niet één seconde van dat gesprek verveeld. Altijd boeiend en interessant, op 't hilarische af geanimeerd, en vooral: met een vertrouwdheid alsof we nog altijd een bed en een kamer deelden. Gesprekken waaraan je uitsluitend en alleen een goed gevoel overhoudt, en energie. Gesprekken die ik koester. Net zo zeer als ik de schaarse momenten koester waarin ik haar weer eens in levenden lijve ontmoet, en kan knuffelen, die zus van mij.
Ik luister graag naar alles wat ze te vertellen heeft, over haar prachtige dochters, over haar echtgenoot, over het huis, over de hond, over haar werk, over haar zorgen en haar frustraties, over haar bedenkingen en ideeën,... Het is fijn van alles en nog wat te horen over haar leven, over háár leven. En ik ben trots op haar, ontzettend trots, want in mijn ogen heeft ze geweldig veel bereikt, ook dingen waar ik alleen maar van kan dromen. Mijn zus Jacinta is een sterke vrouw, een trotse en fiere vrouw ook, met een buitengewone smaak voor mooie dingen en esthetica, hardwerkend en zelfrelativerend (om niet te zeggen 'met stevige twijfel aan zichzelf', zo af en toe), maar zeker ook gezegend met een fantastisch gevoel voor humor, en vooral: met een heel groot hart.
Lieve Jacinta, zussie van me, misschien begin ik een soort oude sentimentele dwaas te worden. Misschien haalt dat coronavirus gekkigheid uit met mijn brein. Het doet er niet toe. Wat telt is dat ik bijzonder blij ben jou mijn zus te mogen noemen. Dat ben en blijf je sowieso voor altijd. En hopelijk mogen we nog heel erg lang ontzettend fijne nieuwe verhalen met elkaar delen, wie weet wel in 'real life'. Bij deze een hele dikke zoen voor jouw verjaardag en dat we op z'n minst gauw weer eens uitgebreid aan de telefoon mogen plakken. ❤
En sorry, my dear, als je je nu een beetje zit te generen en hoopt dat ik liefst nooit meer over jou schrijf: dat gaat heus toch nog wel eens gebeuren, denk ik, want, zeg nu zelf, er valt nog zoveel meer over ons te vertellen... :-)
