Toch nog een beetje kerstconcert, deel 8

Zo af en toe wil ik gewoon veel te veel. Nee, niet in bezittingen of zo, nee, zo zit ik niet in elkaar. Wel als het op details aankomt, in affiches of bewerkte fantasiefoto's bijvoorbeeld, of, zoals nu blijkt, in zelf gefabriceerde filmkes... Dat heb ik een bepaalde visie in mijn hoofd, en dan moet en zal ik dat ook zo voor elkaar krijgen. Ongeacht het aantal uren werk, de nodige concentratie, het ongeëvenaarde koelbloedig blijven, en uiteindelijk ook een wreed zere nek; het moet en zal worden zoals ik me dat vooropgesteld heb!... Tja, dat zal toch wel een klein fout verbindingske ergens in mijn brein zijn, vrees ik. 't Is wat het is, hé. ;-)
En voor dit filmke, filmke nummer 8, het laatste met 'normaal' gezang en dichtwerk -allé ja, 't is te zeggen: als ge 't niet al te nauw neemt, gezien de toestand van de Roger, hij past écht 200% bij vandaag, 28 december: Onnozele Kinderen Dag!- want 't volgende filmpje zal alleen nog maar gekke momenten uit de opnamesessies bevatten, momenten die op zich natuurlijk helemaal niet bij de 'serieuze' takes horen. Uiteraard ga ik u die kleine fragmentjes niet onthouden, tuurlijk niet, daar zijn ze veel te lollig voor! Maar, zoals ik dus al zei: da's pas voor filmke 9.
Nu, in filmpje 8, mag je je lachspieren alvast opwarmen met het gedicht waarin Roger weer helemaal kinds wordt en dat hij toch o zo graag leest, namelijk 'Oliebollenvet'! En natuurlijk kan je ook weer gezellig, en zo vals als je maar wil, uit volle borst met mij mee kwelen met 'Jingle Bell Rock', begeleid door super fantastische en swingende gitarist Maarten Vandenbemden; en met 'It's the Most Wonderful Time of the Year', met niemand minder dan de onvolprezen wereldberoemde Edmond Saveniers aan de piano!
Laat u nog één keer helemaal onderdompelen in zalige sfeer en geweldige pret, zoals dat normaal gezien het geval zou geweest zijn bij live kerstconcert van ons. Veel kijk- en luisterplezier, en geniet ervan! ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 8.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 7

Ja, ja, ja, we zijn al aan deel 7 toegekomen! Dat gaat nogal vooruit, hé. Allé, 't is te zeggen, voor jullie, want voor mij is dat filmpkes maken tegenwoordig zowat een voltijdse dagtaak! Ge wilt niet weten hoeveel uren ik daar aan zit te prutsen om het juistekes te hebben zoals ik het wil... Ja, 'k weet het: ik ben een Pietje Precies wat zulke dingen betreft... Zucht. hihihi
Maar vandaag was ik er extra blij om, om al dat eindeloos knippen en plakken. Omdat ik er uiterst geconcentreerd m'n hoofd moet bijhouden, leidde dit filmke m'n aandacht stevig en hoognodig af van die woeste wind, die al sinds vannacht alle planten op m'n terras kapot ranselt... Het helpt niet om verdrietig met je neus tegen het venster geplakt te zitten en de voortgang der verwoesting te aanschouwen. Er is toch niks aan te doen. Puin ruimen, ja, als de storm weer overgewaaid is.
Dus, vandaag zat ik er écht niet mee om urenlang naar de geschikte zilverkleurige klokjes te zoeken en de juiste sterretjes en jaren vijftig kerstboomlampjes. Om daarna eindeloos te prullen om ze op de juiste manier, in het correcte ritme of op 't exacte moment; al dan niet meteen 'plop' of langzaam in- en uitfadend; op, over of in 't gewenste stukje van een bepaalde opname te krijgen.
Uren, echt uuuuuuuren, verslijt ik zo mijn broek op m'n krukje aan m'n bureautje achter m'n laptop. En eigenlijk amuseer ik er mij kostelijk mee! Al geef ik ook graag eerlijk toe dat ik zo stilaan toch ook weer eens iets anders creatief zou willen gaan doen. Nog een wat met m'n enorme hoeveelheid kralen schitterende halssnoeren in elkaar priegelen bijvoorbeeld. Of eindelijk weer eens orde scheppen in die volgestouwde achterkamer van mijn appartement...
Maar dat komt nog wel. Morgen nog een laatste filmpje met gedichtjes en liedjes; en dan -en daar gaat écht veel tijd in kruipen, vrees ik- een hele collage van bloopermomentjes uit alle opnames. Daar kijk ik eigenlijk zelf ook al naar uit. Dat wordt lachen!... ;-)
Voor nu: veel kijk- en luisterplezier met Roger, Kristina en Edmond in deel 7! ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 7.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 6

De dag na kerst is het altijd een beetje stil. We hebben de dag ervoor én de avond dáárvoor allemaal wat teveel gegeten en gedronken, zijn vermoedelijk ook zoveel langer dan anders opgebleven, en hebben ons beziggehouden met spelletjes en ander gedoe dat ons anders ook niet echt vanzelf komt, en ons hoofd draait nog een beetje door van al het getater en geklets. Nee, ik weet het: het was geen kerst zoals andere jaren, maar wat ik hier beschrijf, hebben we ondanks dat toch weer allemaal voor, denk ik... Zelfs ik ontsnapte er zo op m'n eentje niet aan. Inderdaad: heel veel (té veel) lekkers binnengespeeld, een hele fles bubbels op m'n eentje soldaat gemaakt (wel alcoholvrij, hoor!), kerstavond een gat in de nacht opgebleven voor een bijzonder lange, maar ontzettend mooie 'Scrootch'-film, uiteraard daardoor een beetje groggy op kerstdag, al m'n broers en zussen uitgebreid gebeld, nog een paar vrienden en vriendinnen ook, m'n filmke deel 5 gefabriceerd en tussendoor nog meer lekkers gegeten en gedronken.
Vandaag was 't dus een stuk minder. Nog wat telefoon, ja, dat wel. En nog iemand die even binnensprong, ja, dat ook. Maar verder uitsluitend en alleen, en zonder een overdaad aan smulpartijen, op 't gemakje filmpje 6 in elkaar geprutst. Ziezo, bij deze! ;-)
En dan nu misschien nog een klein beetje zetel-hangen en televisie-kijken, maar zowiezo en zeer zeker: een keertje op tijd naar bed! Volgende week zitten we weer met zo een stel van die overdaad-dagen. Daar kan ik dan maar beter uitgerust voor zijn, hé... ;-)

Veel plezier met onze 'beschouwingen op tweede kerstdag' in woord met de gedichten (De dag na kerst en Wil jij mij kerstman zijn) door Roger, en in muziek (I heard the Bells of Christmas Day en Sleigh Ride) met mezelf en Edmond Saveniers in de mooie Sint-Walburgiskerk! ❤

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 6.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 5

En zo is het dan toch weer kerst geworden. Heel anders van vroegere jaren, zonder concerten en zonder grootse feesten... maar 't was toch gezellig! Allé, bij mij toch zeker al. Bij jullie toch ook?!...
En vandaag, op kerstdag, op zowat alle mogelijke zenders van de televisie: heerlijke, zalige muziek. 'k Heb overal een stukje van meegepikt, én genoten. Daardoor vond ik het werken aan m'n eigen filmpje voor vandaag verrassend genoeg tóch een stukje minder leuk. 'k Had zoveel prachtige, luisterrijke dingen gezien, met massa's van die 'echte' muzikanten en absolute topzangers. Heel even leek mijn filmpjes-project o zo klein en zo verschrikkelijk amateuristisch. Af en toe vond ik mezelf zelfs wat vals klinken...
Maar er valt veel voor eenvoud te zeggen. Back to basics, terug naar de basis, da's zo slecht nog niet. Eigenlijk zijn we daar nu allemaal vanzelf een beetje op terug moeten vallen. En uiteindelijk werd dat kindeke ook niet geboren in een paleis, met alles erbij en eraan, en met de spotlights erop. De eerste die hem te zien kregen, waren niet de groten der aarde, maar de arme schamelen. De eenvoudige herders die in het veld op hun kudden pasten, die kregen het voorrecht als eersten op kraambezoek te mogen.
Mijn publiek en mijn lezers, ze zijn beperkt in aantal, en onder hen geen grote beroemdheden of wereldsterren. (Toch niet voor zover ik weet...) Het zijn allemaal hele gewone mensen. Maar juist die mensen draag ik een heel erg warm hart toe. Voor hen, voor jullie, schrijf ik. En voor hen, voor jullie, zing ik. Of dat nu in levende lijve op een podium is, of, bij gebrek aan beter, via een stel zelf geschoten en zelf geknipte en geplakte filmpjes op YouTube. En ik weet dat mijn inzet en mijn werk gewaardeerd wordt, en daar ben ik op mijn beurt heel erg dankbaar voor.

Daarom vandaag: deel 5 van m'n concertvervanging met vooral de herders in de hoofdrol! Eenvoud en herders, ze zijn beide duidelijk aanwezig in de liedjes 'Klein, klein Jesuke' en 'Herder, hij is geboren'. En het gedicht 'De Herders' van Jos Brink verhaalt het allemaal op een mooie beeldende wijze.
En nog een extra tip: blijf zeer zeker tot 't eind van 't filmpje kijken, als je de enige echte 'Heilige Roger' wil gezien hebben... ;-)
Geniet ervan!!! ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 5.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 4

Kerstavond zoals we het niet gewoon zijn... Zo klinkt het toch overal om me heen. Voor de meeste mensen zal het feesten een stuk beperkter, kleinschaliger zijn dan andere jaren. Geen enorme feesten met de hele uitgebreide familie, of met de voltallige vriendenbende. Ook geen restaurantbezoek of uitstapjes naar feestelijk gelegenheden zoals bijvoorbeeld kerstconcerten. En daar wordt zo links en rechts toch wel stevig over doorgezeurd, vind ik...
Voor mij is kerst altijd heel sober. Vroeger was het een nacht waarin ik steeds uitgebreid 'aan het werk' was: een kerstmis zingen om 21u in de ene kerk, dan tegen middernacht in een andere kerk zien te zijn om daar opnieuw allerlei moois ten beste te brengen, en 's ochtends rond 10 of 11u mocht ik nogmaals, zij het tegen dan met kleine oogjes, het beste van mezelf geven in een stevig pak kerstliedjes. Maar die tijden zijn helaas voorbij. De laatste jaren zit ik, heel gewoon, en echt niet ongezellig, alleen met de poezen thuis. Het huis ziet er feestelijk uit met alle kerstdecoratie en de vele kleine lampjes overal, dus trek ik zelf ook wat vrolijks, helemaal bij de sfeer passend, aan. Ik zorg dat ik wat lekkers te eten heb, trek er een flesje bubbels bij open en verwen mezelf eens een keer met een uitzonderlijk nagerecht. De televisie geeft altijd wel iets dat je leuk vindt om op zo'n avond te bekijken, en mocht ik daar toch geen zin in hebben, dan zijn er altijd nog eindeloos veel hartelijke en warme wensen te beantwoorden op m'n sociale media.
Misschien is het goed om zo eens wat eenvoudiger kerst te vieren. Een beetje terug naar de eenvoud van hoe het allemaal begon, ooit, meer dan 2000 jaar geleden... Misschien is deze kerst er eentje om je eens een keertje niet blind te staren op alles wat je nog zou willen, maar om je ogen eens open te trekken voor alles wat je al hebt. Een prima moment om eens extra dankbaar te zijn voor alle voorspoed en welvaart in je leven. Om je gezegend te weten met de mensen om je heen die van je houden en er voor je zijn.
Bij deze mijn wensen voor u, met Roger die het mooie gedicht 'Kerstwens' van Jan Veulemans leest en met mijn liedjes in het filmpje hierbij: 'Have a Holly Jolly Christmas' (B. Ives), wat zoveel wil zeggen als 'heb een feestelijke of hulstige -holly is ook het Engelse woord voor hulst- vrolijke kerstmis'; en 'Have Yourself a Merry Little Christmas' (H. Martin/R.Blane), wat vertaald wil zeggen: 'maak voor jezelf een vrolijk klein kerstfeest'. Geloof me: 'k had het echt niet beter kunnen verwoorden als ik het zelf had moeten verzinnen!... ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 4.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 3

't Is al 2 dagen officieel winter, buiten is het hoofdzakelijk grijs, en eigenlijk helemaal niet koud. Toen ik vanochtend de gordijnen open deed, zag de wereld er een beetje grauw uit. En vooral donker. "Grauw en donker? Dat laten we niet zo!", dacht ik beslist bij mezelf. Ik stak meteen alle mogelijk kerstlichtjes en sfeerlampjes in huis aan. Oef, dat scheelde meteen een heel pak in m'n gemoedsstemming! 
Toen ik even later op m'n fiets nog enkele laatste boodschapjes deed voor m'n eigen kerstavondje en kerstdag -gezellig met me, myself and I; plus de poezen uiteraard- overviel me een fenomenale plensbui. Door en door nat was ik, doorweekt tot op het bot, zoals ze dat zeggen. 't Was alsof het zo moest zijn, want even daarvoor scheen er nog een schraal winterzonnetje, en eenmaal weer thuis, braken er -uiteraaaard- toch weer wat povere straaltjes van datzelfde hemellichaam door het grijze wolkendek. 't Moest weer eens lukken, hé. Middenin die dretsvlaag zat ik, stevig doortrappend op m'n rijwiel, op de koop toe ook wind op kop natuurlijk, luidop om te lachen. "Sneeuw verdorie! Sneeuw had het moeten zijn!", zei ik tegen poezen Poekie en Pompon, "een dikke dikke laag stevige zachte spierwitte hemelse sneeuw! Zo een zalige laag van een centimeter of 20, die alles, mooi of lelijk, zonder onderscheid bedekt met puur schoonheid, en die heerlijk kraakt onder je voeten als je er behoedzaam bewonderend doorheen wandelt!"
Ja, tegen beter weten is, en volledig los van alle mogelijke verkeerstoestanden of uitglijongelukjes, dromen we allemaal tóch elk jaar weer heel stiekem van een witte kerst. En daar hebben we dan zo van die feeërieke plaatjes bij in ons hoofd van sprookjesachtige sneeuwlandschappen uit nooit bezochte plaatsen ergens op deze aardbol, van schitterende poëtische schilderijen en tekeningen, of van zeer gekoesterde en daardoor ietwat geromantiseerde herinneringen uit onze jeugd. Zo gaat dat met u -ja, geef het maar toe!- en zo is dat absoluut en 100% zeker bij mij! 
Daarom vandaag een filmpje met dik 8 minuten sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw! Dan hebben we dát tenminste al gehad, hé... ;-) Veel kijk- en luisterplezier met de gedichten Winterstilte en Wintermama, en de liedjes Winter Wonder Land en White Christmas! ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 3.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 2

Oei, bij het zelf nog even terug bekijken van mijn vorige blogje, dat met het eerste deel van m'n kerstconcertenalternatief, merkte ik dat waar het filmpje had moeten staan, absoluut niets te zien was... Hopelijk hebben jullie het filmpje toch nog gevonden!
Deze keer post ik het 2e filmpje via een andere weg, en nu ga ik stevig zitten duimen dat het nu wél prima toekomt bij jullie, mét beeldmateriaal! Maar om zeker te zijn dat jullie het makkelijk vinden, zal ik link er voor alle zekerheid toch maar in 't groot bijzetten... ;-)
We blijven nog even ernstig met deel 2. In de live concerten gaan we enige vorm van zelfreflectie en bewustzijn in en rond de wereld van vandaag niet uit de weg. En een gedicht dat daar mooi bij aanpast, is 'Onderweg' van Ivo De Wijs. De vraag of het nog ver is naar Bethlehem wordt synoniem voor de vraag 'is het nog ver naar de vrede?' Vrede in de wereld, vrede heel kortbij rondom ons, vrede binnenin onszelf. En ja, de weg die nog afgelegd moet worden is nog lang... Maar we komen er wel, als we er, net als Jozef en Maria, maar in blijven geloven. Geloven dat er ergens een plekje zal zijn, hoe klein of schamel ook, en dat we daar een nieuw begin zullen zien geboren worden, een begin van Licht, een begin van Hoop en Vrede. ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 2.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 1.

Ondanks alles doet het vandaag toch een beetje pijn, te denken dat ik eigenlijk op dit moment voor een zaal vol enthousiaste, blije en genietende gezichten, waarvan ik er sommigen misschien zelfs een jaar lang niet zag, in m'n mooie kerstjurk en omringd door al m'n o zo geliefde concertmedewerkers en -muzikanten, het beste van mezelf moest staan te geven... De beperkende maatregelen in verband met covid-19 beslisten er anders over... Ik zit thuis. Alleen. 
En toch! Toch geef ik vandaag eigenlijk wél een beetje concert, zij het dan een piepklein stukje!... 'k Heb even stevig doorgeknipt en geplakt, zodat ik absoluut zeker en zonder fout vandáág nog het allereerste filmpje uit de reeks van 9 voor jullie kon posten. Filmpjes waarvoor we, zoals u ondertussen al wel weet, de afgelopen weken alle nodige onderdelen vastlegden. 
In dit filmpje voorlopig slechts muziek van mezelf en gitarist Maarten, en tekst door Roger, maar ook Edmond zal je spoedig zien verschijnen in één van de volgende afleveringen. Maak je maar geen zorgen! En in dit 'deel 1' beginnen we net zoals in onze kerstconcerten rustig aan, een beetje ingetogen zelfs. Maar je merkt vanzelf de opbouw naar gelang er meer filmpjes te zien zullen zijn. Just gelijk in 't echt!... ;-)
Veel luister- en kijkplezier! ❤

Wil je dit opnieuw bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 1.

De opnames: Edmond.

Edmond Saveniers, of zoals intimi, mezelf incluis, hem aanspreken: 'Mon', internationaal befaamd dirigent, leraar orkestdirectie en orkestsamenspel aan het Lemmens, gastdocent aan zovele andere gerenommeerde muziekconservatoria, componist en nog zoveel meer, die behoorlijk beroemde meneer, die ken ik eigenlijk al zo ongeveer mijn hele leven. Wij komen namelijk uit hetzelfde dorp. En in de dorpskerk, waar hij dé organist was -en trouwens nog steeds is- heb ik in mijn jeugd, door die uitermate katholieke opvoeding, heel veel tijd doorgebracht. Als kind al begreep ik uit opgevangen gesprekken dat Edmond toen zo ongeveer dé man was waarbij, toch al zeker in ons dorp, alle klassieke muziek begon en eindigde. Zo leek het voor mij tenminste toch, maar er zal ook wel iets van waar geweest zijn, hé.
Toen ik als een jonge tiener met m'n familie elke zaterdagavond naar de 'jongerenviering' ging, zat ik telkens op het puntje van m'n stoel. Het jongerenkoor met z'n hippe kerkliederen begeleid door elektrische gitaren, piano en drums: ik kon echt niet wachten tot ik oud genoeg zou zijn om daar ook bij te horen!... Volgens mij zal ik ongeveer 17 geweest zijn toen ik eindelijk, zij het onder zeer strikte voorwaarden van ons va en moe, mocht gaan meezingen. En er ging meteen een hele muzikale wereld voor me open. En Edmond, die zat daar steeds ergens mee in verweven, aan het orgel, achter de piano... of soms kwam ik hem alleen maar even tegen bij 't wisselen van de koren tussen de 2 erediensten door.
Omdat toen meteen bleek dat ik inderdaad wel een stukje kon zingen, kon ik lid worden van zijn koor en orkest, het Consortium Marsyas. En wat ik absoluut nooit zal vergeten en nog altijd erg dankbaar voor ben, is dat Edmond me goed genoeg vond om een aantal sopraansolo's voor m'n rekening te nemen bij verschillende Passieconcerten en een indrukwekkend concert voor het Festival van Vlaanderen. 
Door de jaren heen bleef er sporadisch contact, en hij bleek altijd weer geïnteresseerd in mijn muzikale carrière. Ik zong nog wel eens een door hem begeleide Lichtmisviering -op m'n verjaardag, hé- in ons geboortedorp, en dan was het weerzien ook altijd heel fijn. Ondertussen reisden we trouwens ook al behoorlijk wat af, naar zowat alle uithoeken van Vlaanderen, om samen uitvaarten en huwelijken op te luisteren. Altijd weer vertelde hij honderduit boeiende en verbluffende verhalen uit 'zijn' muziekwereld, het ene al straffer dan het andere. Steeds opnieuw pikte ik interessante en zeer bruikbare muzikale detailtjes, weetjes en vaardigheden op uit zijn enorme muzikale wijsheid, een wijsheid die hij maar wat graag en gul met eenieder die het wou horen deelde. 
Toen ik een aantal jaar geleden plots zonder pianist kwam te zitten voor de jaarlijkse kerstconcerten, durfde ik aan die grote meneer toch voorzichtig eens de vraag te stellen of hij er per ongeluk geen zin in had dat plekje op te vullen... en we hebben sindsdien niet meer achterom gekeken. Edmond werd het vaste ankerpunt in het mini-kerst-orkestje. En hij steekt er elk jaar met veel plezier gerust ook wat extra tijd en werk in: stukken transponeren, partijen voor de andere instrumentisten uitschrijven, extra repetities... Het maakt niet uit: hij draait er z'n hand niet voor om! Tijdens de concerten zouden we hem trouwens niet alleen meer om z'n muzikale kwaliteiten missen; z'n unieke bulderende schatterlach als ik een goeie mop vertel, werkt bijzonder aanstekelijk! Heerlijk is dat.
Toen ik hem, nu een dikke maand geleden, moest vertellen dat er dan toch geen kerstconcerten zouden doorgaan in deze decembermaand, keek hij daar niet van op. Ook hij had het wel zien aankomen. En eigenlijk kon hij er, puur qua veiligheid, niet rouwig om zijn. Edmond neemt heel deze coronacrisis zeer ernstig en doet uitzonderlijk veel moeite om beschermd en gezond te blijven, samen met zijn echtgenote Marina. Dus geen kerstconcerten: "jammer, maar misschien beter zo", zei Edmond.
Toch zal hij het ook wel een beetje verdrietig gevonden hebben, denk ik, want toen ik hem belde met m'n opnameplannen was hij, ondanks alle mogelijke gevaren, meteen laaiend enthousiast en klaar om eraan te beginnen. Maar daarvoor hadden we wel nog een speciale locatie voor nodig: eentje met een vleugelpiano én ruimte voor mijn decibels. Wat kleinere en intiemere kerstliedjes begeleid op gitaar, daar kan ik mijn buren nog wel eens een middagje mee opzadelen. Die grote klep met hoge noten en een stevige pianobegeleiding bezorgt me gegarandeerd een bezoekje van de politie, vrees ik... (Alhoewel. Moest ik misschien tóch eens uitproberen... ;-) ) Edmond stelde in eerste instantie de kerk in ons geboortedorp voor, maar die had me een schone cent gekost, en, zoals u ondertussen al wel weet: 't is hier al helemaal gene vetten meer, zo sinds de corona... Maar, ik heb werkelijk fantástische vrienden, echt waar. Vrienden waar ik altijd iets aan mag vragen en kan op rekenen! (Nee, niet om me van de nodige fondsen te voorzien. Dat had inderdaad ook gekund.) Vriend-organist Jan Noordzij deelde onmiddellijk mijn enthousiasme om de liederen met Edmond op te nemen in 'zijn' Sint-Walburgiskerk in Antwerpen. Deze prachtige kerk maakte Jan helemaal eigenhandig tot een waar muziekmekka, met standaard aanwezig in die heerlijke ruimte tal van orgels, harmoniums, én niet één, maar wel twéé vleugelpiano's! Voor een donatie in de orgelpijp, spaarpot voor het onderhoud van het instrumentarium, waren we absoluut en van harte welkom!
Een verbouwing, zoals hier in huis voor de opnames met Roger en Maarten, was uiteraard niet mogelijk en ook niet nodig met zo'n mooie kerk, maar er moesten toch een pak spullen mee. Om te beginnen de camera en de laptop met alle bekabeling natuurlijk, maar ook m'n hele kerstoutfit -schoenen inclusief, al zie je ze voor geen ene milliseconde in de filmpjes-, belletjes en andere kerstaccessoires, partituren... Geen verbouwing dus, maar een verhuis. Gelukkig pikte Edmond me met de auto op en, allebei keurig met een mondmasker op en ontsmettende gel bij de hand, raakten we keurig op tijd met alle spullen bij de kerk. 
Dat we daar van harte welkom waren, was onmiddellijk bij het binnenkomen merkbaar aan de aangename temperatuur: men had speciaal voor ons de verwarming een beetje hoger gezet! Wat een luxe! Ondanks het feit dat er voorlopig nog geen erediensten mogen doorgaan, stond er wel een fraaie kerststal vooraan, verlicht met vrolijke lampjes en al. Zelfs het decor had dus niet perfecter kunnen zijn. Verder stond het ons helemaal vrij de piano van onze keuze op de voor ons ideale opnameplek te rollen, en dan heel gewoon, zonder bemoeienis of storing van gelijk welke soort, ons ding te doen. Echt super, daar ben ik nog steeds fantastisch dankbaar voor!
Van het dicht op elkaar musiceren kon in verband met het mogelijke besmettingsgevaar voor Edmond geen sprake zijn. En daar had ik absoluut alle respect voor. Het deed trouwens totaal geen afbreuk aan onze opnames. Als een 'echte' klassieke zangeres stond ik voor elk lied steeds netjes in de 'krul' van de piano. Gezicht, adem en eventuele speekseldruppels recht voor me uit de grote ruimte van de kerk in, zo ver mogelijk weg en uit de richting van Edmond. Bovendien, als je de afstand meet tussen zijn plek op de pianostoel achter het klavier en mijn krulplaatsje, dan kom je keurig op 1,5 meter uit. Slechts bij het begin en het einde van de nummers hadden we telkens het nodige en zo mooi ogende contact. Vanzelfsprekend steeds netjes met m'n mond zo goed als dicht of toch minstens zonder iets te zeggen en m'n adem inhoudend. 
En nee, die beperkingen -als je dat al zo wil noemen, want zo voelde het écht niet- deden geen afbreuk aan het genot van het eindelijk weer eens samen muziek maken, noch aan de lol die wel hadden. En het resultaat heeft er eveneens totaal niet onder geleden, in tegendeel zou ik zelfs durven zeggen! 
Drie uur hadden we er voor uitgetrokken, voor het filmen van de 7 stukken, maar we zijn door al die jaren zo op elkaar ingespeeld en al zodanig vertrouwd met deze kerstmuziek, dat we alles in de helft van die tijd inblikten. Missie meer dan geslaagd dus. Heerlijk als de dingen zo vlot mogen gaan.
Op de terugweg vroeg ik Edmond voor alle zekerheid toch nog maar eens even, ten allen tijde rekening houdend met zijn toch wel indrukwekkende status, of het echt-en-techtig helemaal oké was, dat ik ook hem uiteraard met naam en toenaam zou vermelden bij de afgewerkte producten van dit kleine, niet echt prestigieuze projectje van mij, en hem aldus ook het wereldwijde internet op zou zwieren... "Natuuuuurlijk!", antwoordde hij zonder één ogenblik aarzelen met z'n gekende twinkel in de ogen, "ik ben trots op al die ontzettend leuke dingen die ik samen met, en door, jou kan en mag doen! Vermeld me maar! Met heel veel plezier zelfs!" En om zulke uitspraak, daar kan ik dan alleen ook maar weer geweldig dankbaar om zijn. ♥️

De opnames: Maarten.

Meteen van het eerste moment dat wij elkaar leerden kennen -na afloop van een concert in openlucht op het Theaterplein in Antwerpen, waarbij hij op meer dan meesterlijke wijze één van mijn favoriete sopranen begeleidde- klikte het tussen Maarten Vandenbemden en mij. Eigenlijk vergleed mijn aandacht tijdens dat concert in hoge snelheid bijna volledig naar die tengere lange man met z'n gitaar, die daar in alle eenvoud, een beetje op de achtergrond en op z'n eentje al de schitterende aria's en liederen van eersteklas instrumentaal accompagnement voorzag. Ongelofelijk zoals hij de meest wonderbaarlijke muziek met die lange vingers van hem uit de snaren van de gitaar toverde! Ik zal nooit vergeten hoe hij wat verlegen, zelfs een beetje verbaasd, oprecht dankbaar reageerde toen ik na afloop van de voorstelling daar mijn waardering en ontzag over uitsprak. Heel erg voorzichtig en met opperste respect polste ik in datzelfde gesprekje, een beetje met toekomstige kerstconcerten in het achterhoofd uiteraard, naar de mogelijkheid hem eventueel ook voor andere, wellicht wat minder prestigieuze projectjes te kunnen boeken... en Maartens enthousiasme bleek zelfs groter dan ik had durven dromen!
Als special guest, vorig jaar bij de kerstconcerten, sloten niet alleen Roger en de andere muzikanten Maarten meteen volledig in hun hart, ook het publiek viel eensgezind en met overtuiging als een blok voor hem. Men is, nog steeds in zowat elk gesprek over gelijk welke concerten trouwens, vol lof over zowel zijn artistieke en muzikale kunnen, als over zijn ontzettend innemende persoonlijkheid. En men wil, men eist bijna, méér!
Zelf kon ik in december 2019 ook mijn vreugde over Maartens aanwezigheid amper de baas. Muzikaal klikt het alsof we nooit iets anders deden dan samen musiceren. Het is een woordeloos aanvoelen, één blik volstaat, heel bijzonder. Het wederzijds respect is groot, doch eenvoudig en oprecht. Het hoeft niet uitgesproken, we voélen het. Ook de grote muzikale goesting en verscheidenheid die we allebei kennen, past fantastisch bij elkaar. Maarten haalt schijnbaar moeiteloos de meest indrukwekkende werken uit z'n gitaar, maar is even authentiek en sterk in alle muzikale eenvoud en kleinheid. En daar voel ik me in mijn diversiteit aan stijlen en kunnen heel erg door gevoed. Heerlijk om samen groots te zijn, en bijna extra zalig om samen hele kleine, bijna intieme dingen op de scene neer te zetten. Ik heb puur muzikaal zo ontzettend genoten, vorig jaar tijdens die concerten en de voorbereiding.
En ik genoot niet alleen van het samen musiceren, maar ook louter van zijn aanwezigheid. Maarten straalt altijd een geweldige rust uit, een soort puurheid, ik zou het gerust 'vrede' durven noemen. Zijn stem is zacht en melodisch, zijn gebaren bedachtzaam en rustig. De oprechte aandacht, de welgemeende warmte en het begripvol mededogen waarmee hij gelijk wie tegemoet treedt, is naar mijn idee gewoon helend. Zijn interesse in jou als mens, als levend wezen, is ongeveinsd en waarachtig. Persoonlijk word ik van, heel gewoon, slechts zijn aanwezigheid beter, blijmoediger en gelukkiger. Eigenlijk voelt zowel de muziek die Maarten maakt, als de persoon, de mens die hij is, als puur Liefde.
En ja, ook wij verlangden na de kerstconcerten vorig jaar naar 'meer', naar meer muzikale samenwerking. Goh, plannetje en ideetjes zát, hoor, dat was geen enkel probleem, maar... die vervloekte corona kwam jammer genoeg ook hier een erg stevige stok die wielen steken...
Tot nu dus, want Maarten was onmiddellijk bereid om tot bij mij te komen en wat kerstnummers met me op te nemen. Het enthousiasme, de goesting en de warmte vloeiden meteen overvloedig door de mailberichten en telefoongesprekken mijn kant uit! "Of hij niet bang was, zo met mij als zangeres, dicht bij elkaar in een kleine ruimte, zonder mondmaskers?" vroeg ik hem, toen ik hem van de tramhalte afhaalde. Maar ook daarin bleek ons vertrouwen in elkaar rotsvast: we vertelden allebei die vele lange maanden zowat elke veiligheidsmaatregel zo correct mogelijk te hebben toegepast, en dat volstond eenvoudigweg. 
Dat vertrouwen was ook absoluut nodig, want om een mooi plaatje in een perfect kerstdecor te kunnen schieten, hebben we niet alleen zowat m'n hele woonkamer verbouwd, maar zaten we tijdens de opnames ook ongeveer op elkaars schoot! Half hangend op één gebogen been zat ik schuin achter hem, m'n andere been een stuk onder het zijne. Om niet pardoes om te vallen, hield ik me met één arm ongezien achter zijn rug aan de leuning van de sofa rechtop, terwijl zijn ellenboog me, al naar gelang de gitaarbewegingen en akkoorden, regelmatig in de ribben porde. De stukjes film waarop ik onhandig, totaal niet elegant en luid giechelend op m'n plekje kruip, zijn ronduit hilarisch. Misschien goed voor een extra 'bloopers' video... We hebben wat afgelachen, hoor, bij die opnames, echt.
En af en toe knetterde er ook wel eens een sterk woord door de woonkamer. Als ik alwéér eens m'n tekst vergat bijvoorbeeld. Zeker als we nu nét goed in de melodie en de sfeer zaten!... Dju toch. Of als hij nóg maar eens de mist in ging met dat ene donderse, immer tegenstribbelende rotakkoord!... Of toen, middenin een opname, plots één van m'n buren, ergens in het gebouw, god mag weten waar, op het lumineuze idee kwam net dán, op dát moment, even stevig aan de slag te gaan met een drilboor! Nondepitjes! Ja, inderdaad: komt dá tegen!... Och, allemaal leuke fragmenten voor die bloopervideo, zullen we maar denken, hé. En ik moet er trouwens eerlijkheidshalve ook wel bij vertellen da'k een stuk meer en harder knetter dan hij, maar dat had je misschien zelf al kunnen inschatten... ;-)
Die geweldig gezellige én productieve zaterdagnamiddag ging, hoe vermoeiend hij ook was -het voelde voor mijn lijf nog maar eens als een volledig weekend kerstconcerten met alles erop en eraan- eigenlijk toch ook weer veel te snel voorbij. Maar niet alleen het warme gevoel blijft nazinderen. Met die fenomenale camera, waar ik ondertussen toch al deftig kon werken, zo na het vele 'oefenen' met Roger, legden we een fraai aantal mooie kerstliedjes mét superleuk beeldmateriaal vast. Topkwaliteit in pixels, decibels én inhoud. Al zeg ik het zelf!...
Het was al donker in de straten toen ik Maarten terug naar de tramhalte wandelde. En op mijn toch nog even terug de kop opstekende bezorgdheid over mogelijk besmettingsgevaar tussen ons beide, sprak Maarten met z'n vertrouwde sereniteit en vredigheid de behoorlijk historische woorden uit: "Wel, als we hierna allebei zouden moeten sterven, dan laten we tenminste een heel pak ontzettend mooie afscheidsmuziek na!" Amen. ♥️

Sterretjes zien...

Plots zijn mijn dagen nu toch wel serieus gevuld en loop ik mezelf nog net niet voorbij. Filmpjes knippen en plakken, blogjes neergepend krijgen, stapels en stapels wenskaartjes schrijven, cadeautjes inpakken, opnames en interviews, honderden spullen fotograferen voor online verkoop, telefoontjes aan alle kanten... En het 'gewone' huishouden laat natuurlijk ook niet op zich wachten. Meer dan hoog tijd voor een stofzuiger- en dweilmoment. Het aquarium begon een beetje groen uit te slaan. De waterfontein van de poezen moest nodig ontkalkt. Totaal geen schone sokken meer. Poezen lastig wegens iets te weinig aandacht voor hen en teveel voor de computer. Allé, ge kent dat wel, hé...
Even snel met de fiets een toerke rond doen, voor een aantal boodschappen op verschillende plaatsen, is dan mogelijk een goed idee. Alles in één moeite klaar én even vanachter die computer vandaan en een frisse neus gehaald. Strak plan. Tenminste, dat dacht ik... Want, haast en spoed zijn zelden goed! En dat heb ik geweten...
Bij het hier nog in de garage losmaken van mijn fietsketting knotste ik pardoes -en geloof me: écht kéihard!- met de rechterkant van m'n voorhoofd tegen het stuur van de fiets naast de mijne. De klap kwam zodanig onzacht aan, dat ik er even versuft half over m'n fiets van bleef hangen. 'k Zag letterlijk sterretjes! Kerststerretjes!... "Amai, da's vast en zeker een serieuze bluts in mijnen bol!", vreesde ik. Om in thema te blijven: een bluts in mijne kerstbol dus! Of: "hoe de Kerst-Miss ferm wat kerstschade opliep!" ;-)
Een paar centimeter lager en 'k had de feestdagen met een ferm blauw oog mogen beginnen... En dat had er niet bepaald feestelijk uit gezien, hé. Zo'n blauw accessoire past trouwens absoluut niet bij m'n kerstjurken en al die rood-wit-gouden kerstdecoratie. ;-)
Enigszins bekomen van de zelf veroorzaakte opdonder heb ik toch de geplande toer nog netjes afgewerkt, hoor. Kwestie van de nauwgezet uitgestippelde planning niet volledig in 't honderd te doen lopen uiteraard...
Terug thuis meende ik in de spiegel minstens een dikke buil of uit de kluiten gewassen blauwe plek op m'n voorhoofd te gaan zien. Maar, al klopte en zeurde de bewuste plek een stevig stukje af, er viel niets te bespeuren. Ook vandaag (nog) niet, al is de tomeloze hoofd- en nekpijn waarmee ik nu rondloop toch duidelijk bewijs van het domme per-ongeluk-boem-knots-momentje. M'n wenkbrauwen optrekken -iets wat ik blijkbaar constant doe, merk ik nu-, da's trouwens ook behoorlijk onaangenaam. En vooral niét aankomen aub!!! Mijnen appel heeft voor de komende tijd een weliswaar onzichtbaar, doch zeer gevoelig beurs plekje, da's zonneklaar. Zo broos en gevoelig als een ouwe glazen kerstbal dus! hihihi
Och, zolang m'n hersenen niet al te veel door elkaar geschud zijn, valt het nog wel mee, hé. Anders raakten die 9 kerstvideo's nooit meer op tijd geknipt en geplakt, en dan zou de kerstellende pas écht niet meer te overzien zijn... ;-)

De opnames: Roger.

Roger, sinds jaren beste vriend, trouwe concertpartner en door een breed publiek graag gehoorde woordkunstenaar, moest voor mij, voor de geplande kerstfilmpjes, natuurlijk ook een aantal gedichten uit onze shows komen opnemen. Na het praktisch afspreken met de beide andere heren, de muzikanten, kwam hij als eerste aan de beurt om in het persoonlijke kerstdecor van de enige echte Kerst-Miss voor de camera plaats te nemen.
Omdat ik aan het begin van heel die coronatoestand met zeker geen slecht resultaat een aantal a capella gezongen nummers van mezelf filmde met m'n mobiele telefoon, was het plan ook al deze speciale kerstopnames met dat toestel te fabriceren. Een uurtje voor Roger aan m'n deurbel hing, was ik die vrijdag niet alleen druk in de weer met de meest gekke kerstornamenten en tegenspartelende snoeren met lampjes, maar ook met het klaarmaken van de gsm en de selfiestick. Breekt de mobiele-telefoon-houder van die stok, vermoedelijk door een iets te fors manoeuvre -beetje zenuwachtig- toch wel af zeker! Onverwacht ambetant probleemke, maar 'k zou m'n creatieve zelf niet zijn, als ik dat niet 1, 2, 3 oploste, ge kent mij ondertussen al een beetje, hé. Met een andere 'goedkopen-brol' selfiestick, een oude metalen muziekstandaard en een grote rol duct tape construeerde ik iets enigszins bruikbaars. 't Lastigste van het gedrocht was het netjes horizontaal krijgen van het beeld op het scherm... Bij de eerste 2 pogingen belandde er telkens een hoopke verfrommelde tape de vuilnisbak in, en kon ik opnieuw beginnen. Maar, 't was klaar toen Roger arriveerde! Oef.
Na nog even onderhandelingen -uiteraard bij een lekkere kop koffie met een stuk sinterklaasspeculaas- over wat extra teksten van mijn keuze, nam Roger plaats in de voorleeszetel onder het kerstboomschilderij, tussen de planten met flikkerlichtjes en de op elkaar gepropte seizoensdecoratie. Nog even wat friemelen om het beeld van de camera exact naar mijn zin gericht te krijgen, en... met de hem zo eigen rustige toon en zelfzekere mooie stem las Roger het eerste gedicht. "Hoera, dat stond er al op!" dachten wij allebei... 
Nee, 't stond er dus niet op. Allé, 't is te zeggen: 't stond erop, de camera van mijn mobiele telefoon had z'n werk gedaan, maar na het overzetten van het filmpje naar de computer bleek de weergave van het opgenomen gedicht er met horten en stoten, en zelfs met totale onderbrekingen weer uit te komen. Ja, dat kon natuurlijk niet. Da's geen gezicht, hé. 
Oké, plan B dan maar: ik haalde mijn gewone fotocamera uit de kast. Even een stukje verbouwen hier in de woonkamer, en voilà, we konden opnieuw van start gaan. Poging nummer 2! Ja, zeker: echt prachtig beeld, schitterend zelfs! Alleen... die fraaie bewegende beelden bleken zonder klank te zijn! Nondepitjes, nu dát weer! 't Zat niet echt mee, hé. 
Jammer maar helaas, dus op naar plan C! Mijn laptop heeft ook een camera, én een ingebouwde microfoon, dus daarmee zou het dan toch écht wel gaan lukken. En jawel, het werkte perfect. De hele verdere middag kroop ik over de vloer heen en weer om het ding eerst aan -om dan snel uit beeld te verdwijnen uiteraard- en dan weer uit te zetten, en elke opname ook meteen veilig te saven. Het zweet liep in emmers over m'n gezicht en rug naar beneden bij het eindeloos bedenken van, zoeken en opvissen ergens in huis en dan aanbrengen en/of wijzigen van de decordetails; het wederom omhoog hijsen der immer vallende lampensnoeren; en het regisseren van de woordkunstenaar zelve. Allé, 't is te zeggen, niet hijzelf eigenlijk, maar vooral zijn spiekpapiertjes hadden sturing nodig: die probeerden steeds stiekem in beeld te sluipen... Toen alle gedichten eindelijk naar ons beider goesting vastgelegd waren, zal het je dan ook niet verbazen dat we allebei pompaf naar onze zetel verlangden. Maar, oef, 't was gelukt. Ja, toch?...
Nee, dat zou duidelijk tóch nog te simpel geweest zijn... Al direct bij het eerste probeersel om met m'n videobewerkingsprogramma de opnames van Roger een beetje qua kleur en warmte op te trekken en er mogelijk nog speciale effecten aan toe te voegen, bleek de beeldkwaliteit van uiterst povere aard. Ontzettend grote pixels, niet scherp te krijgen, en 't beeld kwakkelde ongelijk met de klank. Volledig onbruikbaar, tenminste als je echt wel iets moois wil afleveren...
Er zat niets anders op dan m'n goede vriend hier in het gebouw aan te spreken en te vragen of hij geen camera te leen had... Dat was niet echt helemaal een gokje, want zijn zoon studeert iets in de richting van beeldvorming. Al heel snel liep ik over van 'wauw' en 'hoera': ik mocht een geweldige en zo ongeveer professionele camera van hem gebruiken. Ze kwamen er zelfs samen uitleg bij geven! SUPER!
Dus, de vrijdag daarop was Roger opnieuw op het appel. Trots en zelfzeker installeerde ik hem voor die prachtige camera, en legden we het eerste gedicht -nog maar eens- op video vast. Fantastisch! Schitterend beeld, gewéldige klank, details in kleur en licht... Kortom, een droom. Heerlijk!
Bij het 2e gedicht echter... Zut! Halverwege hield de camera op met filmen: "platte batterij" wist het schermpje te zeggen. Oké, geen probleem. Er was me uitgelegd dat je de camera dan simpelweg met het bijgeleverde kabeltje in het stopcontact moest steken en de boel dan binnen het uur weer paraat voor gebruik zou zijn. Ik vond het vreemd, want uit voorzorg hád ik de camera vooraf al een halve dag in de stekker gestoken... Maar goed, de camera werd gevoed, en wij nuttigden, in afwachting van verdere opnames, gezellig nog een kopje koffie.
Het mocht echter niet baten, de batterij bleef platter dan plat. De eigenaar bevond zich op dat uur nog ergens op de schoolbanken, hem contacteren moest dus nog even wachten, en Roger, ocharme, keerde dan maar onverrichterzake weer huiswaarts...
't Lag aan 't kabeltje, aan een stom wit kabeltje. "Zie je het gele lichtje niet branden?" vroeg de jonge eigenaar van de camera me over de telefoon, "dat geeft aan of de camera werkelijk oplaadt!" En ik, ik zag niks. Tot 'k op zijn aanraden een gelijkaardige kabel van mezelf probeerde: meteen reactie, én binnen de kortste keren ook volledig opgeladen! Wat een opluchting, amai! 'k Was al even bang da'k er ongeweten en per ongeluk misschien iets aan verprutst had, aan dat dure fototoestel... 
"Derde keer, goeie keer!", lachte Roger breed toen hij de zondag daarop nogmaals in het flitsende kerstdecor plaats nam. En inderdaad: dat wás ook zo! Alsof we er eindeloos op geoefend hadden (gniffel gniffel), zo vlot stonden alle gedichten er meteen van de eerste take perfect op! En ze zijn stuk voor stuk in absoluut álle opzichten ronduit mag-ni-fiek! 
De opnames 'deel 1' bleken alvast serieus 'de moeite waard', amai nog ni!... Gelukkig da't zo een rustige, geduldige en meelevende mens is, hé, die Roger... ♥️ ;-)

De opnames: het ontstaan.

Tja, dit jaar dus geen kerstconcerten. Iets voorbij half november viel het verdikt: het gemeentebestuur van Wijnegem besloot niet te wachten op beslissingen van federale of Vlaamse overheden, en annuleerden voor de rest van het jaar 2020 werkelijk alle soorten activiteiten waarbij mensen in groep, groot of klein, dat maakte niet uit, samenkomen. Het bijzonder warme en meevoelende mailbericht van de verantwoordelijke van GC 't Gasthuis (ons jaarlijkse kersttheater) wist verder nog te vertellen dat het gemeentebestuur met deze resolutie mee ging in de lijn van de beslissingen van de gouverneur om "alle kerstmarkten, winterdorpen en schaatspistes tot en met 31 januari 2021 te verbieden". Het telefoontje met woordkunstenaar, concertpartner en vriend Roger, dat uiteraard onmiddellijk op het lezen van dit nieuws volgde, begon daardoor met mijn ondertussen bijna beroemde en al vaak opnieuw gebruikte kolderieke uitspraak: "Roger, 'k was er niet van op de hoogte, maar blijkbaar zijn wij een schaatsbaan geworden!!!"
Het zou een dikke vette leugen zijn, mocht ik hier gaan zitten beweren dat we die cancel niet hadden zien aankomen. Nee, het had steeds in ons achterhoofd gezeten. Maar de beslissing viel toch veel eerder dan we voor mogelijk hielden. Zeker omdat we het hele concept van onze kerstshows minutieus doordacht en met heel veel zorg en bezorgdheid over zowel de medewerkers als het publiek aangepast hadden naar de zo veiligst mogelijke vorm. Bovendien beperkten we ook het programma, zowel in inhoud als in lengte, zodat we ons vooraf niet al te pletter gestudeerd en geoefend zouden hebben aan god mag weten welke ingewikkelde nieuwe werken, om dan alsnog de hele zaak in de vergeethoek te moeten droppen...
Financieel ging er weinig of niks verloren aan de annulatie. Als je concerten met een zeer strikt minimum aan zowat absoluut alles organiseert, dan zijn er automatisch zo goed als geen kosten. Sponsors zaten zelf zonder centen en de ticketverkoop was nog maar net gestart, dus er moest helemaal niets terugbetaald. De kostuums van de voorbije jaren zouden opnieuw gebruikt worden, net zoals de partituren, decorstukken en gadgets. En het drukwerk was nog niet besteld. Simpel dus.
Ook emotioneel waren we eigenlijk wel voorbereid op een mogelijke canceling, al blijft er natuurlijk altijd dat kleine sprankje hoop dat je toch weer zoveel mensen blij mag maken met woord en muziek, dat je toch weer de kans krijgt wat licht te brengen in die laatste donkere dagen van het jaar, niet alleen bij de fans, vrienden en familie, maar ook in je eigen zelf. Maar, realistisch als we (ook) zijn, wisten we echt wel hoe lastig het zou worden...
En toch... Toch ben je dan nog een beetje verdrietig en teleurgesteld als dan uiteindelijk het verdikt valt. Maar, ik geef ook grif en eerlijk toe da'k echt ontzettend opgelucht en blij was, dat het door de 'instanties' voor ons beslist werd en niet ik zelf alsnog -met vermoedelijk, allé ja, zo goed als zeker, eindeloos en onoverzichtelijk gepalaver en pijnlijk slapeloze nachten over het wel of niet, en de voor en tegens, enzoverder en zo voorts- die vreselijk lastige knoop moest doorhakken...
Nee, we zijn er dus niet echt van geschrokken, van dat afgelasten der kerstconcerten. Waar ik wél geweldig van op keek, was hoe ongelofelijk bliksemsnel mijn brein met een idee voor een alternatief op de proppen kwam! Sneller dan het licht, echt, eigenlijk zowat binnen de seconde, flitste er 'iets' over 'opnames' door m'n hoofd. 
In de rust en stilte van 'geen concerten meer' in de uren en dagen daarna, kreeg dat 'iets' langzaam vorm. Creativiteit kent geen grenzen, hé. Als het via één pad verhinderd wordt, dan neemt het gewoon een ander. Met Roger besprak ik het idee van een 'concert in stukjes'. Het plan bestond eruit hem te filmen terwijl hij op z'n ondertussen welgekende manier wat gedichten uit de kerstsfeer bracht, en die opnames zou ik dan combineren met m'n eigen muzikale fragmenten. Die huisvlijtvideo's kon ik dan delen via m'n blog, Youtube, Facebook, of zelfs per persoonlijke mail met iedereen die de kerstconcerten miste of gelijk wie een beetje extra kerstvreugde en -sfeer kon gebruiken. Voor de wat kleinere, intiemere liedjes contacteerde ik met veel goed hoop Maarten Vandenbemden, de fantastische gitarist die bij de vorige kerstconcerteditie het hart van zowat het gehele publiek stal; en voor de nummers met wat meer poeha en decibels belde ik met heel veel plezier levenslange vriend organist/pianist Mon Saveniers. En... hoera, ik kon meteen rekenen op het fenomenale enthousiasme van alle drie de heren! Super! Daar werd ik al meteen helemaal gelukkig van en vol kerstspirit.
Voilà, afgesproken dus: die kerstopnames, ze komen er! Daar zal deze Kerst-Miss eens persoonlijk voor zorgen, zie! Hou het maar in 't oog, je mag erop rekenen: wordt vervolgd! ;-)

Goor!

In eerdere verhaaltjes vertelde ik al wel eens een keer over alles wat hier zoal van de hoger gelegen verdiepingen naar beneden komt donderen. Dat is, zelfs na herhaaldelijk schrijven en aanmaningen van onze nieuwe syndicus, niks gebeterd. Nog steeds kletteren er lege blikjes, petflesjes en kroonkurken tegen de kasseien vlak voor mijn terras. Occasioneel worden we hier beneden nog altijd getrakteerd op sinaasappelschillen of een paar stukken oud brood. Van zodra het een beetje waait, hangt het struikgewas vol van de ondertussen vertrouwde flapperende plastiek zakjes en is zowel de tuin als mijn terras binnen de kortste keren bezaaid met al dan niet geweldig interessante papierwaren allerhande. Ook het mogelijke brandgevaar op lagergelegen verdiepingen zal de gulle smijters duidelijk onveranderlijk worst wezen, want de sigarettenpeuken vis ik ook nog steeds in royale hoeveelheden van tussen mijn planten. En heel af en toe werken bijzonder verrassende vallende voorwerpen op m'n lachspieren, nadat ik van 't verschieten bekomen ben natuurlijk. Vliegende matten bijvoorbeeld. Dweilen komen altijd geruisloos dwarrelend omlaag. En halfdroog wasgoed ook. Zelfs schoenen zie ik geregeld een tuimeling in het diepe maken. En drie weken terug: pats, een zilvergrijs plastieken afdruiprek. Van heel hoog kwam het vermoedelijk niet en 't moet van degelijke kwaliteit geweest zijn, want, hoe straf is dat, 't was nog volledig heel, geen stukje eraf.
Ik ben het wel gewend ondertussen. En tenzij er zo'n leeg blik me de hele nacht wakker houdt met z'n geratel en gerammel heen en weer en heen en weer, uren aan één stuk, wind ik er mij niet meer in op. Het heeft geen enkel nut. Die spullen blijven toch gewoon omlaag tuimelen. Zeker zolang we niet te weten komen wie de sluikstorters zijn, en ze er dus ook niet op kunnen aanspreken.
Maar da's sinds een paar dagen écht wel anders! Er komt namelijk iets nieuws naar beneden, en daar kan ik absoluut niet mee lachen... Het lukt me zelfs niet eens om, ongeacht al m'n redelijkheid, wijsheid en kalmte, ergens, hoe of waar dan ook, het een plaats te geven of zelfs maar enigszins te begrijpen. Ik snap sowieso al totaal niet hoe je achteloos en ongegeneerd je afval over de balustrade kan zwieren, maar 'k besef en accepteer inmiddels dat sommige mensen gewoon zo in elkaar zitten. Oké, niet oké, maar ça va. Maar dit?!... Nondepitjes, dit komt, als ge 't mij vraagt, toch echt wel uit een ziekelijke, zelfs kwaadaardige geest!...
Ge zit op hete kolen, hé, om te weten te komen wat voor verschrikkelijks er dan nu wel naar beneden gesodemieterd komt... Wel, ik hou je niet langer in spanning: de tuin vlak voor mijn terras én mijn terras zelf worden de laatste dagen 'versierd' door gebruikte papieren zakdoekjes!!!
Goor! Gewoonweg afgrijselijk goor! 'k Kan behoorlijk goed overweg met vieze dingen, maar gebruikte zakdoekjes vind ik anders al wel wat op 't randje, laat staan nú! Nu, in volle coronatijd, met uit de pan swingende besmettingscijfers en sterfgevallen, vindt blijkbaar één van mijn medebewoners het 'normaal' -of wie weet zelfs 'plezant'- om z'n vol virussen en bacteriën gesnotterde voddekes kwistig met z'n buren te delen, en dan vooral hier beneden met mij!... Allé, hoe moeilijk kan het zijn om die dingen in uwe vuilbak te zwieren? Dit getuigt toch écht van extreem slechte wil!
Elke dag weer raap ik een verzameling van die walgelijke tissues van tussen m'n planten en potten. Soms bezoedelen ze het drinkwater voor de vogels. Fantastisch leuk, hoor, zo'n kleddernatte smeerlapperij opvissen. Vaak plakken die zakdoekproppen op de koop toe kletsnat, en daardoor dus zo goed als niet meer te verwijderen, rond takken of potranden. Begin het er maar weer af te prutsen, Kristina!... Goor, echt goor. 'k Heb er geen ander woord voor.
En dat moeten oprapen en verzamelen van al dat toxisch, mogelijk hoogst besmettelijke afval, da's op zich al meer dan erg genoeg, maar waar blijf je er daarna mee?! Geen denken aan dat ik die vieze snotvodden in m'n schone roze vuilbak in m'n propere smetvrije keuken zou zwieren. Hallooo! Nee, die viezigheid blijft uit m'n huis, hoor, ik ben niet gek! 'k Heb er ondertussen, noodgedwongen, speciaal een geïmproviseerde vuilnisemmer voor op m'n terras gezet. Met een plastiek zak erin die, na elke aanvulling, steeds weer stevig toegeknoopt wordt en bespoten met ontsmettingsmiddel, en die aan het eind van de week op het allerlaatste nipperke, letterlijk seconden voor het buitenzetten voor ophaling, de wekelijkse vuilniszak mag vervoegen.
Vanmiddag op mijn terras, met het fijne herfstzonnetje op de achtergrond, snoeide ik op m'n gemakje enkele afgestorven rankjes af, borstelde ik wat afgevallen blad bij elkaar en pootte ik links en rechts nog een bloembol of twee in de geurende vochtige grond. Het deed me deugd en ik genoot. Totdat, je raadt het misschien al, 't moest mij weer overkomen natuurlijk, er als een klein wit vogeltje, zachtjes en geruisloos, weer zo'n gebruikt papieren zakdoekje omlaag kwam dwarrelen en om zich met de hulp van een bescheiden, doch goed geplaatst zuchtje wind, elegant langs m'n mouw glijdend -ik trok nog nét op tijd m'n hoofd en gezicht achteruit- vlak voor m'n voeten op de terrastegels neer te vleien...
Gewoonlijk, als ik op m'n terras aan 't prutsen ben, en er knalt een petfles of een blikje tegen de kasseien, kan je rekenen op een minuscuul sprongetje van 't verschieten, begeleidt door een klein gilletje en eventueel een verwensing aan de onzichtbare smijter. Nu was m'n afgrijzen zodanig groot da'k er met stomheid door geslagen even ernstig aan de grond genageld stond. Het was er over. Het was er dus serieus over. Ik had het even totaal niet meer. Er is niet genoeg zeep en ontsmettingsmiddel in huis om dat weerzinwekkende, smerige gevoel van me af te wassen! Jakkes, jakkes, jakkes!!! Goor. Ontzettend goor. Woont er hier ergens, op één van de hogere verdiepingen, misschien één of ander uitermate slecht karakter dat mij per se wil besmetten misschien? Je zou het nog gaan denken op den duur, hé...
In een zeer plotse, mij normaal gezien totáál vreemde, vlaag van woeste poetswoede met een tikkeltje smetvrees spoot ik het hele terras -en uiteraard pardoes ook mezelf- met een keiharde ijskoude waterstraal uit de vervelend kronkelende tuinslang volledig blank, én waste ik op de koop toe ook maar meteen, met veel sop, azijn en net niet kokend water, álle ramen -toch nog een mooi meegenomen voordeel eigenlijk-, om mezelf daarna bijzonder uitgebreid in te zepen en ongemeen stevig af te schrobben onder een uitzonderlijk lange, gloeiend hete douchebeurt. 't Voelt een stuk beter nu, maar 't idee alleen al doet me nog steeds griezelen. En morgen ligt het terras misschien alweer vol... 'k Zal ook hiermee moeten leren leven, vrees ik, niks aan te doen. Toch zeker zolang er personen bestaan die zich absoluut nergens voor schamen en zich volstrekt niks aantrekken van het welzijn van hun medemensen. Maar 't is en blijft goor. 'k Heb er echt geen ander woord voor. Gewoon goor. 

 

Naar jaarlijkse traditie, maar net even anders.

Nondepitjes, da's verdorie niet gemakkelijk om bloemen te kopen, zenne! Allé, 't is te zeggen, efkes nuanceren: 't is absoluut niet gemakkelijk om bloemen te kopen als ge ten eerste helemaal gek op bloemen zijt, ten tweede met een vastliggend budget werkt én ten derde en op de koop toe binnen een bepaald kleurenschema moet blijven!...
Ja, gezien de tijd van 't jaar raadde je het misschien al: 'k had, naar jaarlijkse traditie ondertussen, weer de eer een mooi bloemstuk voor 't graf van mijn grootva en grootmoe, Frans Verbiest en Jozefa Wangen, de ouders van mijn moeder, te maken!
De kleur voor het bloemstuk lag al heel snel vast: één van mijn tantes had, met de komende winter voor ogen, reeds wat winterhard groen met van die leuke rode bolletjes bij het graf geplant, dus, om een kakofonie te voorkomen, besliste mijn moeder resoluut dat het stuk dit jaar ook nog maar weer eens rood moest kleuren. Simpel genoeg, dat wel. Maar kies maar eens uit al die verschillende bloemensoorten, de ene al fantastischer dan de andere, die bovendien vaak ook nog eens allemaal in de meest diverse tinten rood te verkrijgen zijn... Niet eenvoudig voor zo'n bloemengek als ik.
Er kwam trouwens, wat mij betreft dan toch, nog een extra moeilijkheidsgraad bij, bij dat bloemschikken dit jaar. Zoals u zich misschien van foto's die ik deelde nog wel voor de geest kan halen, fabriceerde ik -vanzelfsprekend voor zo'n floraverslaafde- de voorbije jaren telkens een behoorlijk uit de kluiten gewassen bloemenexplosie. Ja, begrijpelijk, hé, als ik eens een keertje echt 'los' mag en kan gaan... Maar, dat was eigenlijk altijd een klein beetje tegen de zin van ons moe. En dit jaar klonk het daarom bijzonder streng 'dat 't niet meer zo bombastisch mocht'! 'k Moest me maar eens leren inhouden... Het 'binnen het budget blijven' werd er meteen een stuk gemakkelijker op! Alhoewel... hum. hihihi
Goed. Na een namiddag stevig te hebben gewikt en gewogen, gekeurd en gerekend, stond m'n uiteindelijke keuze -vijf bordeaux anthuriums, een pak donkerrode rozen, knalrode Hypericum takjes, felgroene bolle chrysantjes en ook rode met een mooi groen hartje, twee prachtige rood-wit-groene hortensia's, wat takjes appelblad en een paar sprieten vrolijk wuivend gras- netjes betaald en heelhuids thuisgekregen, in een emmer fris water op het aanrecht. Eén emmer! Vorige jaar waren het er vier. In de badkuip, wegens te klein aanrecht...
Vlak naast die ene emmer mocht het plastieken houdertje met de groene oase zich alvast volzuigen in een teiltje. En da's uitzonderlijk! Gewoonlijk ligt dat ding ergens bij mijn moeder te week, want de voorbije jaren moest en zou er geschikt worden bij háár in de keuken. Kwestie van mijn uiterst creatief en grenzeloos enthousiast gepruts een beetje in 't oog -allé, ik veronderstel eigenlijk meer 'in toom'- te kunnen houden. Maar omdat ons moe zich de laatste tijd niet echt tiptop voelt, en zeker met het risico op overdracht van besmettelijke virussen, was dat dit jaar absoluut niet aan de orde. 
De creatie van het mooie grafstuk vond dit jaar plaats bij mij thuis, op mijn grote woonkamertafel. En op een paar dikke oude handdoeken, om te voorkomen da't water van de tafel op het tapijt droop. Ach, het was zo snel klaar. Veel te snel naar mijn goesting eigenlijk. 't Bloemschikplezier duurde niet eens een uur, opruimen inclusief! Maar 't moet gezegd: 'k heb me dus toch eens wat kunnen inhouden. Echt waar. En 't resultaat, dat is nog steeds om fier op zijn, vind ik.
Om al dezelfde redenen als hierboven zouden mijn moeder, gewapend met spons en zeemvel, en ik, 't wiebelend en wuivend zware bloemenspektakel in de kletsnatte armen, eens een keertje niét samen de grote baan af wandelen -onderweg bekeken, bewonderd en besproken- richting kerkhof. Dit jaar mocht het afgewerkte stuk zowaar een autoritje maken! Chauffeur van dienst, lieve vriendin Lena, pikte ons -mij, het bloemstuk en een klein extra tuiltje voor 't overleden kleine zusje- met veel plezier op voor de korte rit richting de begraafplaats.
Het graf lag er ongelofelijk netjes bij: glimmend zwart in de zachte najaarszon, geen stofje of vuiltje te bekennen, en alles eromheen was keurig aangeharkt. Daar had één van mijn tantes blijkbaar stevig aan gewerkt! Ik had slechts mijn 'beknopte' bloemstuk neer te zetten en... klaar! Ons moe kon tevreden zijn: 't stuk was duidelijk veel minder exuberant dan de voorbije jaren -foto's liegen niet, hé- en 't kleurde perfect bij de struikjes met rode bolletjes en bordeaux blaadjes! Al vroegen we ons nog wel even giechelend af wie er, ooo zoooo flagrant afwijkend van 't strakke kleurschema, met dat lieve bosje róze gerbera's ook een gedachtenisgroet had gebracht aan Frans en Josefa... hihihi
Aan het eveneens superpropere kleine grafje van het overleden zusje van mijn moeder had ik al helemaal geen werk: tuiltje neerleggen en voilà. Hopelijk vliegt het niet weg, met al die stormwind...
Lena en ik wandelden in de aangename herfstlucht nog even rond, genietend van de rust, op het mooie kerkhof, dat stilaan overal met bloemen bedekt raakte. Even de moeder van Jef opzoeken, toch nog eens kijken of ik moemoe nog wist liggen, en kijk daar, onze buurman van vroeger... Zovelen die ik ooit in levenden lijve mocht ontmoeten, mocht kennen. Zovelen die zelfs een groot deel van mijn levenspad meeliepen... Maar, het voelde niet verdrietig. In de vrede van de omgeving en het goede gezelschap ervaarde ik het meer als een warm thuiskomen in gekoesterde herinneringen, en het zorgde voor de ene na de andere warme glimlach op mijn gezicht.
Na nog de vereiste en hoogst belangrijke foto's van al het geleverde bloemenwerk -ter definitieve goedkeuring-vanop-afstand van ons moe uiteraard, én voor in haar grafstukkenverzamelalbummetje- en een ongeplande, doch verrassende en fijne ontmoeting met vriend Jef net buiten het hek van de begraafplaats, reed Lena ons terug richting knusse woonkamer en een welverdiende grote kop heerlijk warme en zalig geurende koffie. Tevreden en blij dat ik die ondertussen reeds jaarlijkse traditie toch weer verder kon en mocht zetten, zij het net dat kleine beetje anders... ;-)

Draag je masker en doe dat correct.

De afgelopen anderhalve week had ik het genoegen om nog eens -voor het eerst sinds 't begin van 't jaar trouwens- een paar halve dagen als receptioniste ad interim te mogen werken. Goh, echt fijn om zo weer even onder de mensen te komen en je meteen ook nog eens een beetje 'nodig' te voelen, al helemaal als iedereen super content is je terug te zien. Maar er hing aan dit hele blije gebeuren een schaduwzijde vast, die me voor een gelijkaardige volgende gelegenheid toch zou kunnen doen bedanken...
Mijn reis naar de receptie waar zich die werkuurtjes afspelen, gaat via het openbaar vervoer. En omdat ik de voorbije maanden meermaals, voor wat onderzoekjes en opvolgafspraken in het ziekenhuis, een klein toerke met de bus maakte, en de medereizigers zich toen telkens netjes aan alle soorten maatregelen hielden, ging ik er van uit die paar nodige tramritjes ook wel zouden meevallen. Fout gedacht dus, heel erg fout gedacht!...
Meteen toen ik de hoek van de straat om kwam, richting tramhalte, zat het al mis. Even vreesde ik totaal, maar dan ook echt totáál wereldvreemd te zijn geworden. Zulke dichte drommen mensen om me heen, het voelde bijzónder ongemakkelijk. Maar dat ze zich op de koop toe volstrekt niets aantrokken van gelijk welke maatregel ter indijking van het coronavirus, dat bezorgde me pas echt koude rillingen. Geen mondmaskers, geen afstand -zélfs als dat perfect mogelijk was-, niks van dat. We stonden weliswaar nog op het perron in open lucht, maar toch... En nee, misschien hoopte je daar nog op, nee, het werd niet beter eens we op de tram stapten.
Zoveel mogelijk afstand houden is een must. Oké, maar hoe hou je in 's hemelsnaam afstand in een propvolle tram??? Ik zou het écht niet weten. Tot mijn verbazing echter stoort zich daar blijkbaar slechts een zeldzame enkeling aan. Het interesseerde de mensen om me heen duidelijk geen ene sikkepit. Als ze maar mee de tram op konden. Volproppen die handel! En ongegeneerd plofte de ene na de andere reiziger 'doodgewoon' -zoals dat dus 'normaal' was, zo ongeveer een jaar geleden- met z'n hele hebben en houden vlak náást me neer, en desnoods half óver me heen, of zelfs boem pats 'o sorry' boven óp me... 
Mondmaskers zijn verplicht op het openbaar vervoer, dat staat overal en in overvloed aangegeven. Het wordt zelfs constant omgeroepen in de metrostations en rijtuigen. Ja zeker. Maar zoals ik het in die enkele dagen tramritjes vaststelde, heeft het grootste deel van de tramrijdende mensheid nog steeds écht niet begrepen hoe je zo'n ding draagt zodat het ook nút heeft dat je het aan hebt!... Occasioneel zie je nog personen opstappen die bij gebrek aan mondmasker (?!) een stuk van hun kraag of een al dan niet vuile zakdoek voor hun gezicht trachten te houden. Sommige maskers zijn dusdanig versleten dat je zowat doorheen kan zien, andere dermate smerig dat ze op zich vermoedelijk een nog veel grotere broeihaard van virussen en bacteriën vormen dan de hele wijde ruimte er omheen. En tot slot zijn er de personen die hun masker pas goed en wel gezeten in het voertuig eens uitgebreid en op 't gemakje zullen boven halen en beginnen opzetten... Maar, dat zijn, hoe erg het ook moge wezen, 'slechts' de uitzonderingen.
Voor mij zoveel schrikbarender is dat de helft -écht, geloof me: 1 op 2- z'n masker niét over neus en mond draagt, doch slecht over de mond alleen. Dan houdt het nut van zo'n ding al meteen op. Je kan er dan net zo goed geen meer dragen! En gaat de telefoon, of moet er daar en dan onmiddellijk -wat sowieso al niet mag- gegeten of gedronken worden, of kauwgom gekauwd, of, zoals die ene man die vorige week tegenover me in de tram zat deed: rustig een voorraadje sigaretjes gerold en dicht gelikt, dan zakt dat masker, 'uiteraard' en 'als vanzelfsprekend', verder omlaag, tot ergens onder de kin, en in een enkel geval warempel -ge gelooft uw eigen ogen niet meer- nonchalant tot in de handtas of broekzak! Ongeacht het beklemmend dichtbij zijn van medereizigers...
De gekende baldadige en luidruchtige samenklittende groepjes jongelui -waarvoor nota bene bínnen de scholen zowat het onmogelijke gedaan wordt om ze veilig en gezond te houden- hebben er blijkbaar een nieuw spelletje bij om de reistijd 'aangenaam' door te brengen: elkaars mondmaskers omlaag trekken, of 'straffer': afpakken en vervolgens net voor het sluiten der deuren naar buiten trachten te gooien. Amai, echt super plezant is dat!...
De passagier die mij absoluut en met stip het meest choqueerde, was de jongeman, wiens masker uitsluitend dienstdeed als hangmat voor z'n sprieterige baard, die doelbewust achteraan in de tram plaatsnam, met z'n rug goedgeweten richting chauffeur, en vervolgens uitgebreid pompoenpitjes ging zitten kauwen waarbij hij de niet eetbare pellekes en vellekes systematisch zonder blikken of blozen in alle richtingen om zich heen met een boogje het rijtuig in spuugde!... Gelijk welke klassieke horrorfilm verdwijnt erbij in het niets, ik griezel er nog steeds van!...
Bij deze verbaast het me dan ook absoluut niet meer dat de besmettingen tegenwoordig fenomenaal de pan uit swingen. En ik snap dat men het allemaal beu is -daar heb ik zelf ook echt wel eens last van-, en dat iedereen baas over z'n eigen leven is -vanzelfsprekend-, maar door de boel de boel maar te laten, je egoïstisch en soms ronduit dom te gedragen en je verantwoordelijkheid niet (meer) te nemen, los je ook absoluut niets op.
Ik was nog steeds getrouw m'n handen zeer regelmatig met water en zeep, ontsmet waar nodig en mogelijk, tracht buitenshuis te allen tijde zoveel als haalbaar is 1,5 meter afstand te bewaren en draag dan meteen ook, zeker in de buurt van andere mensen- zonder fout één van m'n schone maskers, en doe dat logischerwijs op de correcte manier: over mond én neus, en keurig aansluitend aan de rest van mijn gezicht.
En dat alles doe ik niet uit angst, nee, al wil ik natuurlijk ook liever niet ziek worden. Ik doe het ook niet omdat 'men' mij verplicht, of omdat ik 'zwak' ben en geen eigen mening zou hebben. Al die kleine makkelijke dingetjes doe ik puur vanuit mijn gezond verstand en verantwoordelijkheidszin. Ik wil een deel van de oplossing zijn, niet van het probleem. Ik besef goed dat je zonder symptomen te hebben, het virus wel kan overdragen en dus zonder zelf ziek te worden anderen kan besmetten. En het gaat hier niet alleen over mijn leven, maar ook over het leven van mijn geliefden, de mensen dicht om me heen, en van die hun geliefden, en die hun geliefden, enz. Het is en blijft een kettingreactie. We zijn onlosmakelijk allemaal met elkaar verbonden in deze maatschappij en in deze wereld.
De oplossing van die wereldwijde gezondheidscrisis begint bij elk van ons: gedraag je als een verantwoordelijke volwassene. Gebruik je gezond verstand en volg die eenvoudig uit te voeren maatregelen simpelweg en zonder zeuren op. Er wordt je ten slotte toch niks onmogelijks of verschrikkelijk ingrijpends gevraagd. Kijk eens wat verder dan je neus (in je masker) lang is en leef met een beetje meer aandacht en mededogen voor al de mensen om je heen. De wereld zou er meteen een heel stuk mooier van worden... En als je dan toch echt per se de egocentrische egoïst wil blijven uithangen, bedenk dan dit: "Beter zo'n stom maar keurig gedragen gezichtsmasker op je snuit dan afhankelijk te worden van een levensreddend zuurstofmasker". Of niet soms?!... ;-)

Topsport.

Moe dat ik was, echt stikkapot! Super lang geleden da'k lijfelijk nog zo doodop geweest ben. Helemaal content over de voorbije voormiddag thuiskomen, jezelf een welverdiende, heerlijke, grote kop koffie maken, en dan, nog voor je ook maar één slokje van dat vers gebrouwen lekkers tot je genomen hebt, als een blok in de zetel in slaap vallen!... Da's moe zijn, hé, écht moe.
Gisterenvoormiddag repeteerde ik met organist en vriend Peter Maus voor onze concertmis van komende zondag, meteen op het hoogzaal in de Sint-Michielskerk zelf. De nacht ervoor sliep ik tamelijk onrustig. Met het naderen van dit o zo welkome en fantastisch opbeurende optreden, na zovele maanden absoluut niets, bekroop me toch de misschien wat vreemde gedachte, die ik in alle eerlijkheid nog nooit eerder in m'n leven had: 'zou ik het nog wel kunnen?'... 
Ja, zingen, daarvan wist ik wel dat ik het nog kon. Ik loop wel eens wat onnozel al dan niet bekende melodietjes grappig te 'misbruiken', spelend met de poezen, als begeleiding bij klusjes of in een vrolijke bui onder de douche. En dat kan absoluut van alles zijn. Als het maar lollig is, of ik er iets lolligs van kan maken. Soms is één woord voldoende om me op gang te krijgen, of een emotie, of een gedachte. Ja, op die manier heb ik de afgelopen tijd inderdaad nog wel gezongen. Vanzelfsprekend.
Maar, dát zingen, dat heeft in mijn leventje weinig of niets te maken met dat wat ik samen met iemand als Peter ten beste breng. Da's topsport! Ik maak even een beter begrijpbare vergelijking: dat thuis zingen, da's als een slenterwandelingeske rond den blok; het zingen van de muziekstukken, zoals die uitgevoerd met Peter, da's een halve marathon. En normaal gezien train je voor zulk soort inspanningen, en onderhoud je tenminste met allerlei oefeningen en dergelijke de nodige spieren... En gisterenvoormiddag zou ik dus 'zomaar eventjes' die halve marathon gaan doen, en dat na maar liefst 6 maanden volledig te hebben stilgelegen. "Niet echt slim", zal je zeggen. Terecht, ik weet het, maar heel eerlijk: in mijn meest 'duistere' momenten tijdens zoveel maanden coronagedoe vreesde ik nooit meer te mogen en kunnen zingen op dit topsportniveau, en viel het daarmee doelgericht en intens bezig zijn om puur levensbehoud volledig stil. Het had totaal geen nut mezelf te blijven kwellen met een zo geliefd iets, als ik het mogelijk toch voor altijd los zou moeten laten. Zolang ik er niet bewust mee bezig was, bleven m'n dagen leefbaar...
Ja, 'k had me de afgelopen week natuurlijk wel een beetje voorbereid, met ademhalingsoefeningen en zo, dat wel, maar hier in het appartementsgebouw is het niet echt aan te raden om -zeker niet met regelmaat- zulke decibels te produceren, zoals ik bij het zingen van dit soort grootse (en door de grote meerderheid van de bewoners hier 'minder gewaardeerde') muziek, zonder dat men zowat on-mid-del-lijk de politie aan z'n deur krijgt... Logisch dus dat ik me toch een beetje zorgen maakte over dat 'kan ik het nog?'...
Ook emotioneel had ik mezelf op voorhand een beetje afgevlakt. Ik wou niet al te verheugd en opgewonden zijn over het éindelijk weer mógen zingen met heel mijn zijn en al mijn kunnen. De pijn, en het bijhorende zwarte gat, omdat het daarná misschien wéér voor lange(re) tijd voorbij zou zijn, die wordt daar alleen maar groter en verdrietiger door. Maar daardoor verdween er meteen eigenlijk ook een stukje van die typische vreugde-energie, nodig om er helemaal voor te gáán... 
Allemaal zorgen voor niks want, joepie, ik kon het nog! Oef!... 
Met net dat ietsje meer inspanning van de spieren en net dat ietsje meer aandacht voor techniek kwamen zelfs de allerhoogste noten er nog als vanouds, bijna vanzelfsprekend en in de overbekende kracht, uit. 
Hier en daar zochten Peter en ik samen opnieuw naar een wat vergeten spanningsenergie of een wat op de achtergrond geraakte muzikale gemoedstemming, maar dat was telkens met wat extra aandacht voor die passage snel opgelost. Dan voélden we hét weer en weerklonken die fenomenale aria's met jubelende en juichende noten als vanouds feestelijk galmend door de enorme lege kerkruimte. 
Af en toe nam een emotie -sowieso onlosmakelijk verbonden aan geliefde werken- of de diepere betekenis van de tekst -nog zoiets- m'n aandacht even over, m'n blik plots ijl en onverwacht op oneindig. Dan miste ik een tel -of twee, drie, vier-, een rust, een inzet of een noot. Hier en daar vergat ik de woorden een normaal gezien al jaren vertrouwde passage of las ik m'n bladmuziek net niet aandachtig genoeg. Dan broebelde ik met horten en stoten verder in de meest vreemde zins- en lettercombinaties, vaak tot bijzonder groot jolijt van de organist. 'k Moest m'n bril maar deftig opgezet hebben, hé...
Een tweetal uur later stond alles weer opnieuw excellent op z'n muzikale pootjes en namen Peter en ik afscheid. Op de tram huiswaarts voelde ik al meteen wat een inspanning er geleverd was: zowel de spieren van heel m'n stevig onderbouwd ademhalingssysteem als m'n stembanden (dat zijn ook spieren, mocht je dat niet weten) waren moe. Ze hadden onmiskenbaar hard gewerkt en waren dat eigenlijk absoluut niet meer gewoon, zo na 6 maanden zonder training... Ik kwam thuis, zette me een kop koffie en viel in de zetel in slaap.
Vandaag ben ik een beetje hees. M'n lijf, dat doet alweer volledig mee. Eén nachtje goed slapen volstond om te herstellen van die 2 uurtjes topsport. Maar m'n stemspieren hebben duidelijk iets meer tijd nodig om te bekomen. Och, heb geen nood, ook die komen mits de juiste zorgen weer snel terug in orde, hoor. En met de komende dagen nog wat extra rust en oefeningen, ben ik tegen zondag beslist weer helemaal op punt om, in combinatie met het fabelachtige kunnen van organist Peter Maus, nog eens een keertje stevig en met de ons zo gekende grootsheid en decibels de pannen van het kerkdak te zingen! Woehoe! Ge moogt er gerust in zijn!... ;-) 

Doornroosje.

"Doornroosje!", mompelde ik mopperig voor me uit, terwijl ik gezeten aan m'n bureautje sloom en onverschillig nóg maar eens m'n nagels lakte. "Ik ben potverdekke just gelijk Doornroosje geworden!!! Een soort onnozel, niets presterend, slapend sprookjesprinsesje! Hoe ver is 't in 's hemelsnaam al met mij gekomen, zeg!!!..." O, u ziet de gelijkenis niet direct? Als je er even over nadenkt is 't nochtans snel duidelijk, hoor. Wacht, ik leg het wel even uit!...
Ja, 't ziet er niet echt als een kasteel uit, maar die betonnen toren waarin ik woon, omringd door nog meer van die gelijkaardige betonnen torens: met enige verbeelding lijkt dat toch op een soort burcht. Binnen de grijze muren van die burcht breng ik hoofdzakelijk mijn tijd door in m'n eigen kleurrijke, ietwat eigenwijze en koninklijk ruime vertrekken. Elk van deze comfortabele en knusse kamers is tot barstens toe gevuld met ontelbare schatten. Schatten, die omgezet in keiharde valuta vermoedelijk wreed tegenvallen, maar waarschijnlijk elk op zich wél minstens een ontroerend, fascinerend of dolkomisch sprookje waard zijn. De prinselijke ruimtes huisvesten ook de enorme prinselijke garderobe, uitpuilend van de meest uiteenlopende soorten veelkleurige gewaden, een eindeloze hoeveelheid bijpassend schoeisel, een meer dan artistieke collectie accessoires en een fabelachtige berg aan fantasiejuwelen. Elk vertrek is gul voorzien van knusse, vaak met een hoge aaibaarheidsfactor, kleurrijke stoffering, tal van artistieke creaties en een stevige dosis fauna en flora. En ook de propvolle bibliotheek met o.a. een fraaie verzameling muziek, poëzie en strips is het bezoeken waard.
Een vuurspuwende draak en een ondoordringbare groene barrière van rozen en doornen beschermden het kasteel van Doornroosje. Mijn stukje koninkrijk wordt fel verdedigd door de ietwat overdreven groenvoorziening op het terras, rozen en doornen incluis. Ge breekt uwe nek over de honderden potten en scheurt minstens uw broek aan de vele grijpgrage takken van het struikgewas voor ge enigszins tot bij een venster geraakt. Een prins met een zwaard is, zo hier bij mij dan toch, vermoedelijk een stuk minder handig dan een tuinman met een stevige snoeischaar... Alhoewel... dat had bij Doornroosje eigenlijk ook nog wel een goed idee kunnen zijn!... 

Zo'n echte vuurspuwende draak, reuzegroot en met schubben en een staart en dergelijke, die heb ik hier -jammer genoeg- nog niet gezien. Maar geloof me vrij, als ik je vertel dat er zich meer dan genoeg 'draken' van allerlei soorten en maten in de andere delen van de burcht ophouden... De sporen van haat en vernieling die ze nalaten, zijn elke dag opnieuw overduidelijk overal te zien en te voelen.

Net zoals in het verhaal van Doornroosje hield door één of andere vloek of bezwering ook het leven rondom mij als bij toverslag halt. Alsof de wereld plots stil stond en iedereen in slaap viel. En net als Doornroosje: ik zelf dus ook. Zonder prik aan een spinnenwiel evenwel. En al lag ik letterlijk zoveel meer dan 'normaal' in het vorstelijk van zachte kussens, donzige dekbedden en fluffy dekentjes voorziene roze prinsessenledikant te slapen, figuurlijk sloeg de slaap ook stevig toe. Werkafspraken en optredens werden geannuleerd, de pagina's van m'n agenda staarden me volledig leeg en nutteloos aan, en zelfs m'n al zo piepkleine sociale leven hield volledig op met bestaan. Elke dag speelde zich hoofdzakelijk tussen de muren van de prinselijke vertrekken af, en die dagen leken steeds meer een kopie van elkaar. Ook alle besef van tijd verdween. Elk gevoel van 'noodzaak' vervloog. Er moest niet meer gerepeteerd, niet meer gepland, niet meer afgesproken. Zelfs huishoudelijk werk had totaal geen haast meer. 't Stof mocht gerust een dag -of een week, of...- langer blijven liggen. Er kwam toch geen bezoek meer. Ja, ik zocht nog elke dag een mooie jurk uit, mét bijpassende oorbellen en halssnoer, en trok zelfs met regelmaat ook nog een kam door m'n haren en een mascaralijntje boven m'n ogen. Maar dat uit die pyjama geraken, telkens weer opnieuw, 't werd steeds lastiger en als maar later op de dag... Intensief bezig zijn met projecten en het neerschrijven van de vele verhaaltjes en belevenissen, het verdween onopgemerkt langzaam maar zeker op de achtergrond, om tot slot gewoon volledig weg te vallen. Niet dat er niets meer te vertellen viel of te bricoleren, in tegendeel. Nog steeds meer dan genoeg onderwerpen om over te schrijven, en m'n klusjeslijst heeft een behoorlijke lengte, absoluut. Maar 't ontbrak me gewoon aan spirit, aan enthousiasme, aan 'vuur'. De occasionele wakkere momenten, de kleine uurtjes waarin eens even niet letterlijk geslapen werd, vulden zich na een tijdje hoofdzakelijk met gedachteloos televisie-zappen, slow motion planten water geven en hersenloos puzzels leggen, in het slome gezelschap van twee zeer tevreden ronkende, lang uitgestrekt of strak opgerold, slapende knuffelkaters... Het koninkrijk sliep. 

In het sprookje van Doornroosje kondigde de komst van een knappe frisse prins op een prachtig wit paard het einde van die 100 jaar durende slaap aan. En al loopt haar en mijn geschiedenis behoorlijk gelijkaardig, op dat punt verschilt mijn verhaal toch écht wel totáál van het hare.
Om te beginnen is het volgens mij absoluut onmogelijk voor één enkele prins om die algemene slaapstand van onze tegenwoordige wereld te verhelpen. Er gaat heel wat meer nodig zijn, vrees ik, dan een man met een paard, een zwaard en een kus... 
En laat ons 't dan even over die in het sprookje nogal cruciale en onmisbare kus hebben!... Een vreemde man -prins of niet-, iemand die dus sowieso voor geen meter officieel in mijn bubbel thuis hoort, en die zonder schriftelijk bewijs van virusvrij zijn na een coronatest van minder dan twee weken geleden, mogelijk op de koop toe zonder deftig mondmasker en/of keurig ontsmette handen, en ondanks doornige groenvoorziening met risico op gescheurde broeken en gebroken botten, en stevig gesloten ramen en deuren, als nóg onaangekondigd en ongevraagd m'n huis binnen dringt en zelfs m'n slaapkamer?!... Ik zou wel gék zijn om me middenin wild woekerende coronatijden door zo iemand, lukraak en alsof het maar niks was, vol op de mond te laten kussen!!! Da ziede van ier! Geen denken aan! Allo kroket zeg!... *griezel griezel* Nee nee nee, dan tracht ik nog liever om gewoonweg zelf weer enigszins 'wakker' te raken. En als dat niet lukt? Och, dan slaap ik nog maar een eindje verder, hé, als een echt 'Coronaroosje'! ;-)

Gemis en herinnering.

En plots, totaal onverwacht, miste ik hem weer verschrikkelijk. Misschien kwam het heel gewoon slechts door het lange wachten. Als je, voor alle zekerheid -en naar 'goede' gewoonte- een bus eerder neemt, om ondanks elk mogelijk openbaar-vervoer-gedoe toch netjes op tijd te zijn voor je afspraak, en die bus dan -uiteraard, dat zal je altijd zien- net deze keer eens volgens 't boekje op de minuut juist rijdt, dan mag je om te beginnen al een dik half uur aan de ingang van het ziekenhuis blijven zitten wachten. En als men op de afdeling echografie dan ook nog eens ernstig achter staat met het afwerken van de lijst patiënten, dan loopt de tijd dat je moederziel alleen, en natuurlijk ook op verplichte, ontzettend veilige afstand van elke andere hospitaalbezoeker, met je vakkundig ontsmette duimen zit te draaien, fiks op... "Hoe vaak had ik zoal niet op onderzoeken of behandelingen zitten wachten?", vroeg ik mezelf af, "En, hoe vaak had hij dan, al dan niet geduldig, chauffeur voor me gespeeld..." 

't Hielp vanzelfsprekend ook niet echt dat ik -alweer- in dat ene ziekenhuis zat, waar voor altijd een ondefinieerbaar onaangename gevoel aan vast hangt, als zijnde de plek waar mijn vaders hart voorgoed ophield met slaan... De vloedgolf emoties die me als een donderslag bij helder hemel verrasten, deden me keihard op m'n lip bijten om niet daar, in de wachtzaal van het ziekenhuis, in dikke tranen uit te barsten.
Dat ik nog zo van dat gemis 'gepakt' kon worden, verwonderde me toch wel een beetje. De tijd vliegt razendsnel voorbij -echt, niet te geloven- en zo is het ondertussen alweer -net niet dag op dag op het moment dat ik daar in het ziekenhuis zat- 6 jaar geleden dat mijn vader overleed. De acute, alles verterende pijn van het abrupte afscheid verzachtte in al die tijd langzaam naar een soort leefbaar 'ontbreken van', ja zeker, maar zo af en toe overvalt dat vreselijke leegtemonster je dus tóch nog. En hoe!...
Ik kan me voorstellen dat m'n broers en zussen dat ook wel eens voor hebben, en bij ons moe zal het wel het vaakst gebeuren, maar dat bijvoorbeeld iemand als m'n beste vriend Roger er ook door geplaagd wordt, dat verraste me toch een beetje. In één van onze vele lange telefoongesprekken, afgelopen zomer, o.a. eindeloos palaverend over het wel of niet organiseren van kerstconcerten in coronatijden, en alle mogelijke en onmogelijke bedenkingen daaromheen, vertelde Roger me geheel onverwacht hoe hij persoonlijk mijn vader nog steeds geweldig mist, vooral bij zowat elk optreden van mij en al helemaal bij de kerstconcerten. Hoe hij na al die jaren nog steeds verwacht hem te zullen zien binnenkomen, zoals altijd netjes in het pak, afgeborsteld en opgewekt, blij er weer bij te zijn en klaar om indien nodig links of rechts een handje toe te steken, of nog wat extra reclame voor z'n dochter te maken. Ook voor Roger is mijn vaders afwezigheid dus niet zo vanzelfsprekend. Het verhaal van zijn persoonlijk stukje gemis ontroerde me diep, en 'k ben heel blij dat hij het met me deelde. Dat maakt ons alleen maar hechtere vrienden en betere concertpartners.
Afgelopen zondag zou mijn vader 79 jaar oud geworden zijn. De 4e oktober is voor de meeste mensen de dag van Sint Franciscus en Werelddierendag -wat ik zelf ook erg belangrijk vind- maar meer dan dat zal het voor mij persoonlijk, en voor de rest van mijn leven, immer mijn vaders verjaardag zijn en blijven. 

Op m'n moeder wegen dit soort data, meer dan alle andere momenten van gemis, extra door en meestal probeert ze er, zo goed en zo kwaad dat gaat, in alle rust en stilte heelhuids overheen te geraken. Maar afgelopen zondag besloot toch een keertje 'anders' te worden. Mijn schoonbroer zou me komen oppikken, m'n oudste broer en zijn gezin brachten heerlijke taarten mee en zelfs m'n jongste broer kwam ook nog eens naar Wijnegem afzakken: tijd voor een heus verjaardagsfeestje! Taart en trippel! Een bijzonder, maar voor ons toch nogal typische combinatie. En ondanks de afwezigheid en het gemis van de jarige zelf werd het een erg gezellige namiddag. 

Ja, door die extra aandacht rond hem en alle herinneringen, welt je verdriet toch wel weer wat terug op, dat klopt. En m'n eigen eenzaamheid woog achteraf ook maar weer eens stevig door. Maar toch is het goed. Het is goed om onze va te blijven 'vieren', over hem te blijven vertellen, je af en toe af te vragen "hoe zou hij dat gedaan hebben", of "wat zou hij hiervan gevonden hebben", je regelmatig te bedenken dat hij nu misschien wel fier op je zou zijn of hard om je moest lachen. Het is goed altijd en overal nog het gevoel te blijven hebben -te kúnnen en mógen hebben- dat onze va er nog steeds en altijd op de één of andere manier bij is, als een onzichtbare en ontastbare aanwezigheid, desnoods in gedachten alleen. "Ge telt ook nog altijd mee, hoor, va, daar moogt ge zeker van zijn!" Of om het met de vertaling van de woorden op het prentje hieronder te zeggen: "Va, u herinneren is gemakkelijk, ik doe het elke dag. U missen is het hartzeer dat nooit weggaat." ♥️

P.S. 't Was tegelijkertijd écht niet gemakkelijk én ontzettend hilarisch, beste va, om aan het prentje voor bij deze blog te werken terwijl jij me met die ondeugend guitige blik in 't oog hield. Alsof ik je de hele tijd hoorde zeggen: "Ik zou dat zo niet gedaan hebben, zenne, maar allé, 't resultaat kan er mee door..." ;-)