Verlichte stad.

Begin december, vroeg op die maandagochtend, blokkeerden ze zowat de hele Nationalestraat: de mannen van 't stad die de feestlichtjes omhoog hingen. Rode gestrikte pakjes met groene guirlandes er naast. Toen m'n werkuren voor die dag er op zaten was het fraaie eindresultaat uitstekend zichtbaar, zo fonkelend afstekend tegen de toenemende duisternis van de vroeg vallende avond. En vanaf dat moment werd elke dag een ontdekkingstocht naar meer van dat soort vrolijk moois. Na 't sluiten van m'n receptie nam ik zigzaggende omwegen richting metro huiswaarts, soms zelfs hele stadswandelingen, door de vele straten en steegjes, om me vol verrukking tegoed te doen aan die feestelijk overdaad van al die miljoenen, misschien wel miljarden lampjes. Er hangt zo ont-zet-tend veel dat je niet eens meer weet waar eerst te kijken! 
Heel even sloop, uiteraard, je kent me ondertussen zo wel een beetje, de bezorgdheid over de belasting op het milieu, de lichtvervuiling en de kostprijs van al die elektriciteit door m'n hoofd, maar soms moet je, een beetje tegen beter weten in, al dat 'verantwoordelijk zijn' en 'zorg dragen voor' eventjes loslaten en je voluit over geven aan genieten...
De afgelopen 8 jaar werkte ik buiten de stad, en natuurlijk hangen ook daar links en rechts lichtjes, aan het ene huis al wat meer dan aan het andere, maar bij die onmetelijke hoeveelheid in alle vormen en kleuren, zo kwistig -ik wou bijna zelfs 'verkwistend' zeggen- over het centrum gestrooid, dat valt met niets te vergelijken. En het feit dat ik vanwege m'n job verplicht elke dag weer het hartje van de stad en al z'n winkelstraten moest doorkruisen -wat normaal gezien zo ongeveer het laatste is wat je me zal zien doen op en rond feestdagen- maakte mijn bijna kinderlijk geluk en verwondering alleen maar groter: alsof ik dit nog nooit gezien had! Goh, misschien is dat ook wel zo...
Vruchteloos trachtte ik al die prachtige straat- en pleinzichten in de schemering op foto vast te leggen. Geen enkel plaatje, als het al enigszins ergens naar leek en scherp was, gaf de echte magie van de in licht gehulde stad weer. Je kan nu eenmaal niet fotograferen hoe iets zo fijn voor je voelt dat je van puur geluk alleen nog maar kan glimlachen... Dat zit veilig vanbinnen in je hart, hé.
Zoals de warme herinneringen die, al slenterend door de straatjes, weer naar boven kwamen: va en moe, die met mij een uitgebreide toer met de auto reden, gewoon, zonder echte reden en nergens heen, alleen maar om overal naar de lichtjes te gaan kijken. Soms vol heerlijke be- en verwondering, soms met buikpijn van het lachen om zoveel malligheid, soms gezellig gruwelend bij zulk onmogelijk geacht lelijks, soms met onze ogen alvast leuke ideetjes stelend voor ons eigen huis 't volgend jaar. Een auto vol oooooh's en aaaaaah's. Een auto met drie blije mensen met feestelijke twinkellichtjes in hun ogen...
Vannacht is de lucht ook weer vol van vuurwerk. Nog zo iets waarin ik me vroeger, met open mond, als in extase naar die sprankelende kleurenexplosies en vooral dat spetterend zilver en goud tegen het fluwelen hemelzwart starend, in alle gelukzaligheid kon verliezen. Nu ben ik daar wat bang van. Er wordt zoveel ongecontroleerd en verschrikkelijk onvoorzichtig afgestoken, en ook nog eens absoluut o-ver-al, vaak op de meest foute plaatsen. De hele buurt knalt hier al dagenlang. En het benauwende er aan is vooral dat je helemaal niet meer met zekerheid weet of elke explosie die je hoort inderdaad ook vuurwerk is. Lees het maar even na in de krant: een bom in de brievenbus als overval-wapen bij de bakker, en ontploffende auto's na opzettelijke brandstichting. Hier in mijn buurt, vlakbij waar ik woon. Rare tijden, als je 't mij vraagt...
Ach, ik wijk af van de fantastische verwondering om al dat feeërieke, meer dan magisch licht waarmee de stad zich tooit in deze laatste dagen van het jaar. 
Angst belet 't genieten, dus laat dat onschuldige kind diep in jezelf maar overheersen en dompel je, zo zorgeloos als mogelijk, zalig onder in het knallende feestgedruis van de overdadig verlichte stad.
Sta me eerst nog wel even toe u hierbij vooral géén spetterend of knallend nieuw jaar toe te wensen. Nee, daar hebben we dit afgelopen jaar en deze voorbije week al meer dan genoeg van gehad... Veel liever zie ik elke nieuwe dag van 2017 de vurige warmte van vriendschap, liefde en genegenheid branden in uw hart, met daar bovenop die immer als sterretjes twinkelende lichtjes van deugd -en wie weet ook van wat onschuldige ondeugd- in uw ogen! En geniet ondertussen alvast van een veilig oud-jaar-einde en een vredevol nieuw-jaar-begin. ;-) Xxx 

Kerstengeltjes.

Toen ik in 2012 de rol van Czipra zong, de oude zigeunerkoningin in de operette  'De Zigeunerbaron' van Johann Strauss, had ik nooit kunnen bedenken welk een bijzondere vriendschap daar in het duister van de coulissen, stilletjes en gespannen wachtend op de volgende scene, voor mij zou ontstaan...
In operettes wordt namelijk niet alleen gezongen en geacteerd, dans speelt ook een onmisbaar grote rol. Zowat elk instrumentaal intermezzo staat gelijk aan een sierlijke balletcreatie. En dat was niet anders in de uitvoeringen van deze Zigeunerbaron. De leerlingen en choreografen van Dansgroep Syrah bleken al enkele jaren door het ensemble ingehuurd om zich over dit stukje van elke voorstelling te ontfermen. En dat deden ze met verve én -zo heerlijk om te zien- ook met geweldig veel plezier.
En zo stonden wij daar dan, de meisjes en die ene jongen van 'het ballet' en een nogal eigenwijze zangeres -oud genoeg om hun moeder te kunnen zijn- samen vanachter de gordijnen te loeren naar het zangspel dat zich op het toneel in de spots ontplooide. Er werd gegiecheld om allerlei zottigheidjes en gekke foutjes, er werden verloren gewaande props op het laatste nippertje teruggevonden, lintjes van voorschootjes gestrikt, haartjes goed gelegd, pasjes doorgenomen... Maar boven al ontstond er een uitzonderlijke vriendschapsband tussen die 7, elkaar afwisselende, jonge energieke dansers en die ronde eigenzinnige diva.
Reeds halverwege de reeks optredens doorheen het Vlaamse land groeide het ideetje -en meteen ook het meer dan laaiend enthousiasme bij de jongeren in kwestie- dit uitgelaten dansgeweld ook z'n ding te laten doen bij mijn jaarlijkse kerstconcerten, en na overleg met hun coach en leerkracht Saartje ging de bal pas echt razendsnel aan het rollen.
Er werden geweldig plezante choreografieën gecreëerd, m'n moeder naaide een hele rits op maat gemaakte kerstjurkjes -uiteraaaaard in dezelfde stof en qua afwerking volledig passend bij mijn eigen enorme kerstoutfit- en een extra, natuurlijk ook rood, gilletje en strikje voor die ene jongeman. Ik kocht massa's witte panty's, dozen vol rode-verenbloemen-op-een-clipje en -die mogen écht niet ontbreken- ontelbare spuitbusjes glitterhaarlak. En voilà, daar stond m'n hele eigen kerstballet, klaar om het publiek een extra portie kerstvreugde te brengen. En dat deden ze, met een ongelofelijke overgave. Zalig!
'Mijn Miekes en mijn Glenn' noemde ik hen vaak. Of mijn 'Kerstelfjes'. 
Ze groeiden uiteraard op, ondertussen al een heel stuk zelfs, en hun leven ging zo z'n eigen gang, doch elke kerstperiode opnieuw kon ik weer op hun opgetogen geestdrift rekenen. Elk jaar was altijd wel iemand van die 7 nét niet vrij dat ene weekend, tot hun eigen grote verdriet, maar toch dansten er altijd 6 van hen de pannen van het besneeuwde kerstdak voor mij en het verrukte publiek. 
Ze tolden ook lichtvoetig door andere producties voor mij en ik deed een gastoptreden bij hun 2-jaarlijkse indrukwekkende Syrah Show. 
Toen ik, na één van m'n vele zware operaties, voor lange tijd aan huis gekluisterd zat zochten ze me zelfs met z'n allen op voor een waanzinnig uitgelaten spelletjesnamiddag. 
En zo werd door de jaren onze band alleen maar sterker en vanzelfsprekender.
De laatste jaren kreeg ik door een wat lastiger privé-leven geen andere shows meer op poten gezet, dus zag ik hen uitsluitend nog met kerst. En dit jaar, met hun hogere studies en zo, waren er slecht 4 van hen beschikbaar.
Maar dat dempt de vreugde absoluut niet, integendeel zelfs: alleen al door hun aanwezigheid vind ik, totaal uitgeput als ik zo vlak voor die eerste voorstelling dan ben van de hele reutemeteut tijdens de meer dan uitputtende organisatiemaanden, werkelijk àl m'n energie en inspiratie terug. De pure blijdschap waarmee ze me rond de nek vliegen, de volle goesting om aan de show te beginnen, de eeuwige lol en grapjes, en niet te vergeten: die zo mooie intense vriendschap -over alles heen- tussen hen onderling... Daar zijn geen woorden groots genoeg voor. 
Tijdens de allerlaatste repetitie dit jaar, al op de scene zelf, begreep ik het ineens. Er ging als het ware een lichtje in mij aan, een kerststerretje als je wil. Dit zijn geen lichtvoetige Kerstelfjes. Nee, hoor. 
Dit zijn -100% zeker weten- mijn eigen persoonlijke Kersténgeltjes! 
Echte unieke onvervalste gevederde Kerstengeltjes, die mij in overvloed en zonder enige moeite de ware vreugde en innige warmte van Kerst schenken en er voor zorgen dat mijn Kerst-Miss-batterij optimaal geladen is om, elke jaar weer opnieuw, met gulle hand, weelderige stem en sprankelende uitstraling een zo goed als onuitputtelijke hoeveelheid kerstgeluk uit te strooien over de daardoor na afloop diep tevreden huiswaarts kerende toehoorders.
Ja, ik weet het: we worden langzaam maar zeker allemaal ouder, dus ik heb er geen idee van hoelang deze speciale Engeltjes er nog bij zullen zijn in de shows, ook hun leven heeft natuurlijk zo z'n eigen koers, z'n eigen pad... 
Maar wat er in de toekomst ook gebeuren mag, één ding staat écht wel vast: Cynthia, Famke, Glenn, Hanne, Sien, Sofie en Sofie, jullie bezitten voor altijd en eeuwig een heel bijzonder stukje van m'n hart. Dank je wel voor zoveel oprechte vriendschap, warmte en levensvreugde! 
Ik hou <-------------------zoveel----------------> van jullie. Minstens. ;-) 

Met een dikke kus voor kerst en 2017!

Zaligmakende muzikale zondag.

Bibberend in m'n warme winterjas trok ik m'n dikke sjaal nog wat strakker en hoger rond m'n nek. 'Min 2' wist de thermometer me te vertellen toen ik afgelopen zondagochtend met tegenzin m'n huis verliet. Bijzonder onaangenaam nieuws had me de vrijdag daarvoor emotioneel en fysiek totaal tot moes geslagen, en sindsdien voelde ik me kotsmisselijk en depri. Mezelf uit de veilige omarming van het warme bed wringen en klaarstomen om een concertmis te zingen was dan ook een hele opgave. Maar, weliswaar een pak later dan ik oorspronkelijk voor ogen had, reed ik, als een sardientje in een blikje schommelend tussen de talloze gezinnen met uitgelaten kinderen -onderweg naar de Sinterklaasshow in het Sportpaleis natuurlijk- en de vele enthousiaste warm ingeduffelde shoppers -onderweg naar de Meir voor de 'Koopzondag' uiteraard- met de tram richting stad, richting Sint-Walburgis.
Het licht van de koude winterzon door de veelkleurige glasramen van de al lekker warme kerk verwelkomde me hartelijk, maar de stemming zat er nog niet in. Ik kan me niet herinneren dat er ooit zo nog eens een moment was waarop ik niet van blijdschap op en neer stond te springen met het vooruitzicht weer eens heerlijk voluit m'n grote klep te mogen open zetten... Maar zondagochtend dus: totaal geen fut of goesting, heel simpel en gewoon, en zonder enige vorm van drama. Een vreemd soort berusting en gelatenheid.
Het eerste nummer koste dan ook bijzonder veel moeite, faliekant weinig lucht in m'n longen, als leeg geknepen, helemaal op... Moedeloosheid overmande me. Tot, daar vlak naast me op het hoogzaal, het kerkkoor begon te zingen! 
Ik geloof niet dat een 'Kyrie' me ooit zo weldoende in de oren geklonken heeft. En toen -tot m'n grote verrassing, en ik vond het al zo mooi- die 15 enthousiaste mannen en vrouwen vervolgens ook nog eens naadloos over gingen naar een perfecte meerstemmigheid verblijde het vrolijke kleurenspel van de zonnestralen niet alleen de hele kerk maar ook een stukje van m'n hart. Ik rechtte m'n rug, ademde een paar maal heel diep, voelde mezelf van m'n kruin tot m'n tenen weer wat tot leven komen en... zong de pannen van het dak. Niet alleen organist Jan Noordzij trok vol vuur en vervoering alle registers van z'n instrument open, daar op die koude 2e adventszondag in Antwerpen, als u begrijpt wat ik bedoel... hihihi
Met volle teugen genoot ik van het orgelspel, van al die blije musicerende mensen om me heen, van die sympathieke en bijzonder fraai zingende pastoor -chapeau!-, van een verre van oubollige misviering, zo ongedwongen, ongekunsteld en als vanzelfsprekend vlot begrijpbaar en volledig up to date. En de verrassende aanwezigheid van één speciale vriendin tussen de kerkgangers maakte de in mij terugkerende vreugde helemaal af. 
De oprechte warmte en genegenheid die van iedereen uit ging en achteraf bij een dampend hete kop koffie de gezellige babbels -bol staande van felicitaties aan mijn adres, ideetjes voor 'meer-van-dat' en ongeveinsde interesse- deden elke soort van 'koude' langzaam wegsmelten. 
Het had kunnen volstaan, zo'n fijne zondagochtend, zeker weten, maar de dag had nog meer voor me in petto. Een stel absoluut geweldige vrienden -en ook trouwe hevige fans- troonden me opgetogen mee naar een voorstelling waarvan zij vonden dat ik ze absoluut moest zien. En ze hadden overschot van gelijk!
Pol Goossens -jawel, die van 'Thuis'- las op een meer dan ontroerende wijze de 'Driekoningentryptiek' -misschien beter door u gekend als 'En waar de sterre bleef stille staan'- van Felix Timmermans aan ons voor, afgewisseld met fabelachtige muzikale intermezzo's van een engelachtige harpiste en van het Casino Brass Ensemble, die op werkelijk schitterende wijze en met uitsluitend koperinstrumenten delen uit 'De Notenkraker' van Tsjaikovski speelden. Zo virtuoos, zo warm, zo hemels, zo wonderbaarlijk, zo intens 'kerst'... 'k Miste zelfs niet één seconde een snaar- of enig ander orkestinstrument. 
Glimlachend van oor tot oor, vervuld van eindelijk weer wat verloren gewaande kerstsfeer en het zalige ietwat tipsy gevoel door die goddelijk smakende trappist van Westmalle achteraf werd ik aan het einde van deze bijzonder muzikale en muzikaal bijzondere dag veilig en wel terug naar huis gebracht. 
Het zal nog wel een tijdje duren voor ik opnieuw geheeld ben van alle narigheid, maar één ding is zeker: de tomeloze kracht van muziek in al z'n vormen blijkt -nog maar eens en nog steeds- een onuitputtelijk bruisende bron van energie, vitaliteit en vreugde, en ook van troost voor me te zijn. Zelfs als ik dat, hoe vreemd dit ook mag klinken, weer eens even volslagen vergeten ben...
Aan al die uitermate boeiende mensen die afgelopen zondag voor mij transformeerden van -letterlijk en figuurlijk- berekoud tot zaligmakend: dank u wel! <3  

Onstopbaar.

Wakker worden boordevol inspiratie, dat gebeurd niet alle dagen. Na m'n viervoetige huisgenoten hun ontbijt geserveerd te hebben zat ik dan ook meteen vol enthousiasme achter de computer. Ongewassen, ongekamd, pyjama nog aan en zonder ontbijt. Alleen voor die grote kop gloeiend hete, zalig zoete koffie, daar had ik nog even tijd voor gemaakt. Al gauw verdween ik volledig in de bonte wereld van m'n leuke boek.
Ja, die leuke verhaaltjes, die zijn al lang geleden allemaal geschreven, en daar wijzig ik absoluut niets aan -of 't zou een toch nog over het hoofd geziene spelfout moeten zijn- maar de plaatjes die ik er in m'n blog zelf bij postte, daarvan moeten er een heel pak aangepast of vervangen worden. Je kan namelijk geen boek uitgeven met dingen die je lukraak van het internet plukte. Dus fabriceer ik de laatste weken aan hoog tempo allerlei nieuwe en vaak nog zoveel plezantere prentjes. En geloof me, dat klinkt simpeler dan het is. Een ernstige aanval van artistieke inspiratie is dan ook meer dan welkom.
Dus, ondanks het grauwe weer daarbuiten -een stralend zonnetje werkt gewoonlijk zoveel beter- liep zowel het verzinnen als het maken van allerlei grappige, kunstige of gewoon heel mooie illustraties vandaag uitzonderlijk vlot. Het vrolijke buitelen van de donzige koolmeesjes op zoek naar wat lekkers op m'n terras, voor het eerst terug sinds het voorjaar, deed me weliswaar even diep gelukkig opkijken en dankbaar glimlachen. Maar zelfs zij onderbraken met hun zot gedoe zo vlak voor m'n neus aan de andere kant van het raam de eindeloze vloedgolf van zonnige en kleurrijke ideetjes niet. Afbeelding na afbeelding verscheen uit het niets en vond z'n weg uit m'n hoofd naar het computerscherm, en naar de pagina's van het boek. Als een onophoudelijke stroom. Werkelijk onstopbaar.
Toen ik, na wat slechts als een uurtje gevoeld had, écht even moest opstaan om hoogdringend richting sanitaire ontspanningsruimte te sprinten schrok ik er dan ook serieus van dat de grote klok in m'n halletje reeds na 15u aanwees. En er moesten nog boodschappen gedaan worden!...
Wassen, kammen, aankleden, boodschappenlijstje, centen en hup, de fiets op!
Aan het eind van de straat richting eerste supermarkt moet ik steeds een drukke baan oversteken. Uiteraard stop je daar dan om uitgebreid links en rechts te kijken, kwestie van niet domweg overreden te worden, hé. Ik kneep dus, heel gewoon, op het gepaste moment en met overtuiging m'n remmen dicht. "Klak" klok het hard en scherp: remkabels overgetrokken! En de fietsenmaker had ze nog maar pas geleden nagekeken en vernieuwd...
In plaats van tot stilstand te komen bolde m'n fiets, met mij er nog op natuurlijk, verder, de drukke baan op. Geen tegenhouden aan, al even onstopbaar als m'n inspiratie van vanochtend. En toen ging het plots razendsnel: lichte paniek overmeesterde me, m'n broekspijp bleef ergens achter haperen, geen voet aan de grond te krijgen dus, en op de koop toe sloeg m'n voorwiel kaduuk onderuit op het stoeprandje... 
Voor ik het goed en wel besefte smakte ik met een harde klap tegen het ruwe asfalt, gelukkig net op een moment dat er even geen auto's kwamen aanrazen. Juistekes op tijd, voor de volgende golf van die gevaarlijke vierwielers, kon ik de versuffing van me af schudden, mezelf weer bij elkaar rapen en uit het kluwen van armen, benen en fietsonderdelen worstelen, en tot slot zowel de fiets als mezelf weer overeind veilig op de stoep zetten. Met bibberende benen en nog een beetje de kluts kwijt overliep ik daar de opgelopen averij aan zowel het trouwe rijwiel als aan het vege lijf. Wat blutsen en schrammen, 't één en 't ander uit den haak, maar 't viel al bij al nog mee.
Eigenlijk toch wel bizar, vind ik, verbazingwekkend zelfs, hoe je -elke keer weer- zowel je arme knieën als kwetsbare ellebogen tot bloedens toe kan schaven, zónder ook maar één scheurtje of andere beschadiging aan je broek en je jas... 
Omdat de wekelijkse boodschappen niet vanzelf naar m'n huis komen wandelen zette ik, onstopbaar als ik ben, met de nodige 'oei en ai's en wat wankel fietsgewiebel -zeker zo zonder remmen- m'n noodzakelijke winkelronde verder.
'k Ben uiteindelijk bepakt en gezakt met de inkopen voor volgende week weer veilig thuisgeraakt, hoor, maar m'n hele lijf voelt nu wel als door de mangel gehaald. Het doet pijn op plaatsen waarvan ik me niet eens bewust was. 
Maar, geef toe: zo vóel je nog eens duidelijk dat je lééft, hé... hihihi
En geschaafde knieën en een stel blauwe plekken, die houden noch mij noch m'n nog immer voortdurende creatieve ideeënstroom tegen. Ik zit al opnieuw en alsof er niets gebeurd is achter m'n bureautje met zicht op de tuin en laat al die heerlijke inspiratie weer de vrije loop. Yep, inderdaad: onstopbaar. ;-)

Woeste windkracht.

Een enorme knal tegen het venster maakt me pardoes wakker uit een zalige diepe slaap en doet me gealarmeerd uit het warme veilige bed springen. De gordijnen verborgen slechts een grijze grauwe lucht en het blijft bijna even donker in de kamer als toen ze net nog niet open geschoven waren...
Het schouwspel aan de andere kant van het raam lijkt een heel klein beetje op televisiebeelden van orkanen aan de andere kant van de wereld: de lucht hangt vol allerlei ondefinieerbaar afval en boomblaadjes, op m'n terras afgebroken en uitgerukte planten en vuilnis, en alles wat zich zowel in de tuin als in m'n potten tot nu toe nog staande heeft gehouden helt minstens 45°, naar rechts op het terras en naar links in de tuin. Ja, da's een gek zicht en het lijkt niet meteen logisch, maar dat komt door het draaien van de lucht tussen de hoge gebouwen hier. Wat trouwens ook de kracht van de windstoten zo mogelijk nóg vergroot...
De hevige stormwind plukte overal de laatste blaadjes van de bomen en struiken maar is blijkbaar nog niet tevreden over het resultaat want in alle hevigheid geselt hij m'n gekoesterde groenvoorziening. Ik vrees dat er nog wel 't één en 't ander zal moeten sneuvelen voor deze storm weer gaat liggen.
In m'n fuchsia kamerjas over m'n roze pyjama waag ik me toch even buiten. Terwijl de brutale, doch verrassend warme rukwinden zonder onderscheid ook meteen zwaar aan mij beginnen trekken en m'n haar alle kanten uit blazen -wat een oerkracht!- zet ik de gevaarlijk zwiepende hangpotten veilig op de grond en tracht met stokken en binddraad links en rechts wat steun te bieden aan planten die het dreigen te begeven. Ik raap, nu ik hier toch sta te flapperen, al de tot tussen m'n potten geblazen rotzooi van de grond. De knal tegen het venster blijkt trouwens een grote lege kartonnen koekendoos te zijn geweest. Tegen morgen zal er vast en zeker nog eens zo veel te verzamelen zijn, maar deze rommel brengt alvast geen extra schade meer aan. 
Terug veilig binnen achter het grote schuifraam blijf ik nog even, met pijn in m'n hart, staan kijken hoe de woeste windstoten -tot zelfs 100 kilometer per uur zegt het weerbericht- m'n arme plantjes verder uit elkaar rukken. 
Nu, vanachter m'n computer, zie ik tot m'n groot verdriet de stukken er vanaf breken en gedragen door de wind voorbij het raam vliegen... 'k Vrees dat er straks van m'n terrastuin niet veel meer over zal blijven. Niks aan te doen, zowel zij als ik zijn overgeleverd aan de brute kracht van de natuur.
Poezen Poekie en Pompon vinden het duidelijk verschrikkelijk eng. Hun vaste snoezelplekjes boven de warme radiator en hoog op de kast blijven leeg. Heel af en toe zie ik één van hen plat op z'n buik in volledige alertheid met wat paniek in de oogjes langst de muren van de kamer sluipen, op zoek naar een betere verstopplaats. Wat ik ook zeg of doe, ik kan ze niet geruststellen. Misschien omdat ik er eigenlijk zelf ook niet helemaal gerust in ben... Niet moeilijk met al die afgebroken takken, plastiek flessen, aluminium bakjes, pakken papier en zelfs volle vuilniszakjes die hier te pas en te onpas keihard tegen de vensters smakken. Ik plak van 't verschieten zelf elke keer bijna tegen het plafond!
We vergeten wel eens, zeker hier in dit gematigd klimaat, hoe ontzagwekkend de natuur is, zowel in al z'n diverse schoonheid als in z'n alles vernietigende kracht. Een dag als vandaag herinnert ook mij er weer even aan hoe ontzettend kwetsbaar en nietig we als mens eigenlijk wel zijn. 
Maar het maakt me ook intens dankbaar. Dankbaar voor het robuuste dak boven m'n hoofd, voor de warmte en gezelligheid van m'n knusse kamers, voor het zachte licht van de schemerlampjes en brandende kaarsjes, en voor de dampend hete kop koffie op m'n bureau.
En, als met een binnenpretje, glimlachend denk ik aan de vele bloembollen die in de donkere potgrond ongrijpbaar voor de klauwen van deze furieuze storm rustig en beschut wachten op betere tijden om m'n terras weer helemaal tot leven te brengen, want ook dàt behoort tot de triomfantelijke kracht van de natuur. ;-)

Souvenir van 8 jaar tandwielkastenfabriek.

De 'ouwe garde' van het internationale industriële bedrijf waarbij ik de afgelopen 8 jaar als receptioniste m'n vaste plekje had -ondertussen zijn deze werknemers allemaal met pensioen gestuurd- noemde me uit jarenlange gewoonte steeds liefdevol 'de telefoniste in de showroom'. Het vriendelijk aannemen en deskundig doorschakelen van de vele telefoontjes was dan ook één van de immer weerkerende hoofdtaken van mijn job aldaar. 
Verre reizen naar alle mogelijke en onmogelijke uithoeken van de aardbol maakten geen deel uit -tot nu toe toch nog niet- van mijn leven*, maar via die telefoon praatte ik dagelijks met zo ongeveer de héle wereld en kwamen de meest diverse landen als vanzelf naar me toe! En dat heeft, als je er even over nadenkt, toch echt wel iets magisch, niet?
Techniek heeft me altijd geboeid. Ik vind het nog steeds heerlijk om eens door de werkplaats te kunnen lopen, al die zware gereedschappen en hijstoestellen te bekijken en de ontzettend uitgebreide collectie voor mij onbenoembare onderdelen. Vooral die kolossale tandwielen, sommige wel een paar ton zwaar. En dan de eindeloze rijen en rijen kasten in het typische turquoise, mat bordeaux en glimmend grijs, klaar om verpakt en verscheept te worden in enorme houten kisten. Het maakt nog altijd indruk op me. 
Door al die telefoontjes weet ik dat, wat daar in Edegem gemaakt wordt, terug te vinden is in werkelijk àlle uithoeken van de wereld. In de mijnen van Zuid Afrika, olievelden in het Midden Oosten, kabelbanen in de Alpen, projecten van Canada tot het uiterste puntje van Zuid Amerika, in Oost Europa en Rusland, in Scandinavië, in heel Australië, in Indië, China, Japan... je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben wel ergens een, in deze fabriek ontworpen en gebouwde, transmissie staan. In waterzuiveringsstations, koeltorens, pompen, mixers en ontelbare andere industriële toepassingen verspreid over de hele aardbol kan je ze terugvinden.  
En uiteraard zijn ze niet alleen ver weg van hier te ontdekken! Er staan ook tandwielkasten heel dichtbij, zoals, om maar één voorbeeldje te noemen, in de haven van Antwerpen, waar er sinds kort reusachtige sluisdeuren open en dicht gaan dankzij transmissies van het bedrijf waar ik zo lang met een stralende glimlach de gasten verwelkomde en de telefoon beantwoordde!
Ondertussen babbel ik dus al 8 jaar in minstens 4 talen met onnoembaar veel verschillende nationaliteiten over alle mogelijke onderwerpen met betrekking tot krachtoverbrenging, en dacht daarom zo wel ongeveer àlles in verband hiermee gehoord en gezien op te hebben. Tot dat ene bijzonder verrassende telefoontje: ik had de Efteling aan de andere kant van de lijn! 
Ja zeker, de Zoo van Antwerpen en Plankendael, of Walibi, die bellen ook wel eens, maar dat is dan hoofdzakelijk om speciale kortingen en dergelijke voor het personeel aan te bieden.
En de Efteling? Nee, die moest absoluut niemand van personeelszaken spreken... De Efteling had iemand van de service-afdeling nodig, voor onderhoud en wisselstukken van de tandwielkast, afkomstig uit dít bedrijf -echt waar- die hun meneer Langnek z'n eindeloos lange nek op en neer laat gaan!
Geloof me, deze oproep stelde zowel m'n werk als receptioniste-telefoniste, als tandwielkasten en aandrijvingen, als de Efteling zelf meteen in een totaal ander daglicht. Of hoe één gesprekje m'n kijk op de wereld alweer voor altijd veranderde. En niet alleen míjn kijk, maar ook die van al de mensen, zowat iedereen, aan wie ik dit verhaal vertelde.
Communicatie Manager Lena maakte, toen zij m'n story hoorde, de hele belevenis nog straffer met de simpele opmerking "O, maar er staan transmissies van ons in zoveel pretparken in Europa. Vooral in achtbanen en ander van dat spectaculair spul!" Ze koesterde trouwens zelf al geruime tijd een schriftelijke herstellingsaanvraag rechtstreeks uit Disneyland, jawel, en ook nog eens persoonlijk ondertekend door niemand minder dan Minnie Mouse!
Dat ik zulke dingen al die jaren niet geweten heb, hé. Wauw!  
Dit plezierige telefoonverhaaltje is een mooie herinnering aan mijn tijd daar in Edegem, een tandwielkastenfabriekssouvenirtje dat ik de rest van m'n leven zal bewaren en waarover ik vast nóg vertel als 'k hoogbejaard ben. Maar tot we zover zijn is het ondertussen hoog tijd, denk ik, om nog eens -en dan met totaal nieuwe ogen- een heerlijk dagje in de Efteling door te brengen! ;-)

Klik op het plaatje om het te vergroten,

want dan is het nog leuker om te zien!...

* meer hierover in het blogje Postkaartvakantieverlangen

M. & M.

Alles is altijd exact zoals het hoort te zijn, geloof me maar. Daar kreeg ik vandaag alweer een leuk bewijs van!
In de 8 jaar dat ik als receptioniste in Edegem werk werd ik voor de bewoners van de huizen langst m'n bijna dagelijkse route heen en weer tussen bus en fabriek een vertrouwde verschijning. Ik leerde een heel aantal mensen kennen, de ene al wat beter dan de andere, maar er werden steeds minstens wat vriendelijke begroetingen gedeeld, al dan niet aangevuld met commentaar op het weer van die dag. Alleszins, zalig om al die tijd te mogen genieten van die vele blije ontmoetingen met de buren van het bedrijf. Sommigen van hen lieten me af en toe zelfs weten dat ze ongerust waren als ze me een tijdje niet meer gezien hadden.
En zo kruiste ik vele jaren geleden ook het pad van M. & M., Monique en haar koffiekleurige labrador Mokka. Een schat van een hond die, grote super lieve flodderloebas als hij is, het elke passant absoluut onmogelijk maakt om hem zonder enige vorm van aandacht voorbij te wandelen.
Het begint met een aai over die immer vrolijk en enthousiast op je af sprintende woef z'n bolleke en voor je het weet sta je, zonder enige moeite of gebrek aan conversatiestof, gezellig op de stoep een half uurtje weg te babbelen. Altijd meer dan genoeg boeiende en geanimeerde verhalen: over mijn werk als receptioniste en het wel en wee van de fabriek en zijn werknemers, of over haar werk als verpleegkundige en het wel en wee van het ziekenhuis en z'n patiënten. En over Mokka natuurlijk, want die is ondertussen bijna onopgemerkt ook zowat 8 jaar ouder geworden sinds onze eerste ontmoeting, en met de leeftijd komen spijtig genoeg ook de kwaaltjes. Daar ontsnapt zelfs zo een bijzonder geliefde en o zo levendige trouwe viervoeter niet aan. Z'n heerlijke koffiekleurtje heeft tegenwoordig wat wolkjes melk, vooral om z'n snuit...
Met de wijzigingen in m'n uurrooster en m'n dagen in de boekhouding kwam ik de afgelopen tijd M. & M. niet meer tegen. Daar sta je wel eens bij stil en dan vraag je jezelf natuurlijk ook altijd even af hoe het met hen beide zou zijn. En met m'n nieuwe job, die er nu snel zit aan te komen en zich op een totaal andere locatie zal afspelen, vreesde ik een beetje hen nooit meer te zien. Tenzij ik aan hun deurbel zou gaan hangen of zo...
Vandaag had ik eigenlijk vakantie maar besliste -uit praktische noodzaak en zeker weten ook uit sympathie voor m'n collega's- toch een paar uurtjes facturen te gaan inboeken en klasseren. 't Was gezellig op de boekhouding en die paar uurtjes groeiden -als vanzelfsprekend- uit tot de volledige dag. Daardoor wandelde ik een heel pak later dan gewoonlijk, toch sinds een paar weken, welgezind en intens tevreden na het wegwerken van een fraaie stapel papierwerk, in de zachte avondschemering en omgeven van zalige herfstgeuren richting bushalte.
En, u raad het al, wie kwamen daar om de hoek? Jawel, inderdaad, Monique en Mokka! En het vreugdevolle weerzien bracht groot nieuws van beide kanten: ik vond de job van m'n leven en zij is feestelijk met pensioen gegaan.
"Heb ik éindelijk tijd om eens naar jouw concerten te komen" grapte ze.
Mokka werd duidelijk doodmoe van al het uitgebreide en geanimeerde gekwebbel en legde er zich letterlijk bij neer. Wie weet was dat ook figuurlijk, maar ge kunt dat zo moeilijk vragen aan een hond, hé. hihi
Toen we tenslotte toch aan afscheid nemen toekwamen -niet voor altijd maar eerder als welgemeende 'tot ziens'- floepte onmiddellijk en in al z'n volledigheid dit verhaaltje in m'n hoofd en gehaast keerde ik nog snel even op m'n stappen terug voor een, spijtig genoeg niet echt geweldig gelukte, bijpassende foto met ons drietjes.
Bij de overstap van bus 32 naar bus 33, op één derde van m'n route huiswaarts, reden er van dit laatste lijnnummer 3 exemplaren -als een treintje met 3 wagons, zo dicht op elkaar- aan hoge snelheid pal voor m'n neus voorbij. Da's dikke pech hebben en echt niet leuk, maar het geeft me toch maar weer fijn de tijd om rustig en ongestoord op een bankje in een verlicht bushokje wat moois over M. & M. neer te schrijven en met jullie te delen.
Dus ja, je kan het gerust van me geloven, 't bewijs is alweer geleverd: alles is altijd exact zoals het hoort te zijn. :-)
(En dan mag nu die bus zo stilaan wel eens gaan verschijnen... ;-) )

De herinnering meer dan waard.

Elk jaar weer, zo rond deze tijd, fleurt een ware zee van herfstbloemen de anders wat kleurloze begraafplaatsen op. De vrije dagen rond Allerzielen en Allerheiligen zijn voor vele mensen hét moment -spijtig genoeg vaak ook het enige in 't jaar- om de dierbare overledenen nog eens op te zoeken, eventueel snel een borstel en wat zeepwater over 't grafmonument te zwieren en, uiteraard, een bloemetje achter te laten.
Mijn eigen vader staat gezellig thuis bij ons moe op de kast in de woonkamer, maar haar geliefde ouders, de grootouders waaraan ik zelf heel erg fijne herinneringen koester, vonden wel een laatste rustplaats op het kerkhof en krijgen daar verschillende malen per week o.a. mijn moeder op bezoek.
Elk jaar opnieuw leggen de 10 kinderen van Frans en Jozefa, ons moe met haar 4 zussen en 5 broers dus, een klein sommetje geld bij elkaar zodat mijn moeder niet alleen in elk seizoen de grafsteen van een mooi plantje kan voorzien, maar vooral zodat ze voor een schitterend stuk kan zorgen tegen de eerste november.
Vele jaren lang bestelde ons moe in de designwinkel van een gediplomeerd bloemenkunstenaar 'hét stuk'. Eéntje dat door alle kerkhofbezoekers zéker gezien moest worden. Het werd langzaamaan zelfs een beetje een fenomeen. 
En toen, o ramp... ging eind vorig jaar die bewonderde bloemist met pensioen.
Er werd zeer ernstig nagedacht en gediscuteerd over welke winkel dit jaar een waardige opvolger van het prestigieuze stuk uit 2015 zou kunnen leveren, maar niets bleek echt goed genoeg.
Toen ik, zo eventjes ergens terloops en half grappend, opperde dat, handig en 'bloemig' als ik ben, IK er misschien wel voor kon zorgen dat er wat moois kwam, bleek dat ideetje van mij toch zo gek nog niet. Dus, tot mijn grote verbazing en blijdschap ging voor 2016 de eer naar mij.
Gewapend met foto's van de favoriete bloemstukken uit de voorbije 10 jaar -jazeker, alles moet steeds uitgebreid gefotografeerd, gedocumenteerd en opgeslagen- trok ik naar m'n fantastische bloemenvriendinnetje Nanette van bloemenwinkel Fleur 2000 in Deurne en kocht me voor 35,- euro verschillende groensoorten, fraai gekleurd herfstblad, leuke bolle chrysanten groot en klein, prachtige tweekleurige rozen en zo nog het 't één en 't ander binnen het wat eigenwijze roze-oranje kleurenpalet. Alles in de caddy, met de caddy op de tram, nog een stukje te voet, caddy de trap op dragen, en voila: daar stond ik in moeders keuken, reeds volledig in gereedheid gebracht voor de grote operatie. 
Ja, enige vorm van supervisie was ontegensprekelijk nodig, voor ons moe dan, want echt volledig vertrouwen doet ze mijn diverse talenten nog steeds niet. 
7 jaar dienst in een drukke bloemenwinkel, waar ik ontelbare bijzonder fantasierijke bruidsboeketten maakte, metershoge en -brede centrepieces vervaardigde voor de sterrenhotels in hartje Antwerpen en talloze feestdecors zeer uitgebreid van bebloeming voorzag, het stelde haar toch voor geen meter gerust, zo zenuwachtig!... hihihi
Maar, 't moet gezegd: ook voor mij moest het fleurige eindproduct meer dan geweldig zijn, 't was tenslotte toch voor grootva en grootmoe, hé.
En na een klein uurke wikken en wegen, knippen en snijden, steken en her-steken mocht het resultaat dan ook gezien worden. Ons moe bestudeerde het geheel zeer ernstig en langst alle kanten terwijl ik gespannen haar oordeel afwachtte -ondertussen alvast de vloer weer blad- en dus ook slipgevaar-vrij vegend- en... het bloemstuk van mijn hand kreeg haar onvoorwaardelijke goedkeuring. 10 op 10 op mijn rapport!
Samen wandelden m'n moeder en ik in een heerlijke herfstzon naar het kerkhof en ik voelde me, met het bloemenarrangement in een platte doos in m'n armen, zo fier als een gieter bij de bewonderende blikken en complimentjes van de vriendelijke passanten onderweg.
De begraafplaats zag er bijzonder fleurig uit, een lust voor het oog. Even links en rechts een vriendin en kennis begroeten, nog snel een natte doek over de zwarte steen, de zonovergoten bloemen juist gepast in het midden voorzichtig op de zerk plaatsen, uiterst nauwkeurig lichtjes schuin, hier en daar nog een blaadje verleggen en dan, stapje achteruit, het resultaat bewonderen. 
En ook nog een pak mooie én leuke foto's schieten natuurlijk.
Zowel mijn grootouders, als deze ietwat zenuwachtige maar fantastisch zonnige herfstdag gezellig samen met ons moe, en ook dit door mij gefabriceerde Allerheiligenbloemstuk, voor mij zijn ze allemaal de herinnering meer dan waard! ♥♥♥

Je hebt niets te klagen, het gaat goed met je!

Zo af en toe moet ik mezelf er ook wel weer eens aan herinneren, maar meestal is het één van de basisredenen waarom ik eigenlijk altijd content ben, ongeacht de situatie. En ik draag deze boodschap te pas en eventueel ook te onpas uit aan eenieder die er wat aan heeft en het horen wil: je hebt niets te klagen, het gaat goed met je!
Laat me hier even een lijstje neerschrijven met een paar dingetjes -laat ons zeggen 10, om te beginnen, da's een mooi rond getal- zodat je voor jezelf kan checken of ik misschien niet ergens een beetje gelijk heb, m.a.w. doe de test!;-)
1. Je hebt een dak boven je hoofd. Gehuurd, gekocht, inwonend, maakt niet uit. Er is een plek die jij 'thuis' kan noemen en waar je warm en veilig bent, mogelijk samen met een gezin, een partner, kinderen of huisdieren. En dat stekje is vast en zeker gevuld met jouw eigen geliefde meubeltjes, gekoesterde spulletjes en honderden andere frulletjes.
Denk dan nu eens even aan de zovele mensen op deze aardbol die nooit, niet één dag in hun bestaan, zo een plaatsje hadden of het, al dan niet samen met al hun andere bezittingen, door omstandigheden voor altijd kwijt raakten...
2. Je hebt gegeten vandaag. Minstens één keer, de meesten van ons zelfs 3 maal of meer. De winkels, ijs- en voorraadkasten en zelfs de vuilnisbakken puilen er van uit, van die overvloed aan voedsel die wij ter beschikking hebben, elke dag opnieuw, jaar in jaar uit.
Stel je even voor dat je je kostje op een vuilnisbelt bij elkaar zou moeten scharrelen, of moet overleven op een paar grassprietjes, of dat er zelfs totaal niets is en er je nog slechts een zeer langzame en pijnlijke hongerdood wacht...
3. Je hebt schoon water. Water om te drinken, om mee te koken, om je te wassen... Zonder water is er geen leven mogelijk, geen landbouw, geen veeteelt, absoluut niks. Alle welvaart in de westerse landen bestaat door de aanwezigheid van veel en proper water.
Probeer je even in te beelden dat het jarenlang geen druppel geregend heeft en dat je alle dagen vele kilometers moet afleggen voor een schamel bakje van dat kostbare vocht, en dat het dan nog gevaarlijk vervuild is en dus een risico voor je gezondheid op de koop toe...
4. Je hebt propere en mooie kleren om aan te trekken, de meesten van ons zelfs kasten vol, veel meer dan we misschien ooit nodig zullen hebben.
Wat als je geen trui, sokken en degelijke schoenen tegen de kou zou bezitten, een jas tegen de regen, een hoed tegen de brandende zon, laat staan iets waarin je je mooi voelt, of feestelijk... Zovele mensen in de wereld het moeten stellen met niet eens het strikte minimum...
5. Je hebt je gezondheid. 'Dat klopt niet', hoor ik meteen een aantal onder jullie tegenwerpen. Oké, ook mijn gezondheid laat nog wel eens te wensen over, maar wij hebben àlle mogelijk zorg binnen handbereik, en vaak zelfs met 100% terugbetaling. Dokters, medicatie, de modernste toestellen en mogelijke ingrepen, zoveel verschillende therapieën, geneesmethodes, kuren. Noem het maar op, het kan. Voor elk 'auwtje' of 'oeitje' is er wel iets. En ze houden je ten treure in leven, of je dat nu wil of niet, zelfs als er van werkelijk en zinvol 'leven' geen sprake meer is. Wij zullen niet zo gauw meer sterven aan diarree (door vies water bijvoorbeeld), of een domme ontsteking, of een besmettelijke kinderziekte zoals mazelen. Hoeveel vrouwen overlijden er hier bij ons nog in het kraambed? Stel je even een leven voor zonder dokter, zonder apotheek, zonder ziekenhuis...
6. Je kon naar school gaan. Je mocht leren, de ene voor langere tijd en hogere studies, de andere slechts de basis, maar allicht kunnen jullie allemaal lezen, schrijven en rekenen. Daardoor kan je werk vinden en centjes verdienen, o.a. voor de dingetjes in de nummers 1 tot 5, of toch minstens de documenten begrijpen en invullen voor hulp van één of andere hulporganisatie, want vangnetten zat in dit land.
Hoe zou jouw leven er uit zien, wat zou je allemaal niet meer kunnen of bezitten als je niet naar school had kunnen gaan, zoals nog steeds een zeer groot deel van de wereldbevolking?...
7. Er is geen oorlog in dit land. Nee, ik sluit mijn ogen niet voor al het kleine en grote geweld, in alle mogelijke vormen. Er is ook agressie en onrecht hier bij ons, maar geef toe dat wij toch een relatief veilig bestaan kennen. Je kan zonder vrees boodschappen gaan doen, in het park wandelen, fietsen met je kinderen... Volgens mij kunnen wij ons écht niet voorstellen hoe het is om hele dagen gebombardeerd te worden, of dat je altijd het risico loopt door een sluipschutter neer geknald te worden als je even om brood gaat, of elk moment dreigt ontvoerd, misbruikt en gedood te worden, zomaar, omdat je je op de 'foute' plek bevindt, omdat je ras, geloof, huidskleur, sekse, kleding, mening enz. 'verkeerd' zou kunnen zijn. Zou jij die ondraagbaar zware stress, de onmenselijke immer aanwezige angst, de verlammende onmacht in elke vezel van je lijf en elk facet van je leven aan kunnen?... 
Oorlog verwoest trouwens ook zowat àlles uit al de puntjes hierboven...
8. Je hebt vrije wil en keuze. Oké, natuurlijk moet je je hier ook wel aan wetten en regels houden, maar wij leven hier absoluut in vrijheid als je het vergelijkt met zovele andere naties. En je kan kiezen uit een zowat eindeloze hoeveelheid mogelijkheden om je leven mee in te vullen, een doel te geven, een toekomst voor jezelf uit te bouwen. Van de hele kleine dingen -wat eet ik vandaag, wat zal ik eens aantrekken,..- tot hele grote dingen -gezin, carrière, huis, maatschappij,...- jij kiest.
Hoe zou je je voelen als een dictator dat alles voor jou zou beslissen? Hoe zou je leven er uit zien als er totaal geen mogelijkheden om uit te kiezen waren, gewoon omdat er helemaal niets is...
9. Minstens één iemand geeft om je, en zeker en vast beteken ook jij iets voor tenminste één persoon. Niemand van ons is écht alleen of vergeten. Zelfs als je enkel nog wat familie hebt of slechts één goede vriend, een leuke kennis, een aangename collega, of simpelweg fijne buren, de kans dat één van ons volledig onopgemerkt in alle eenzaamheid sterft en pas weken, maanden later teruggevonden wordt, zonder dat er ook maar één iemand een traan over laat of er z'n bedenkingen bij heeft, is bijzonder klein. Niet dan?
10. Je leeft. Je ademt, je bent er, hier en nu. De wereld in al z'n wonderen heeft er nooit eerder uitgezien zoals vandaag en morgen zal hij alweer helemaal anders zijn. En daar maak jij deel van uit, als een ongeëvenaard wonder op zich. De mensheid is als de korrels zand in de woestijn: ze lijken één grote massa van steeds weer hetzelfde, en tot op zekere hoogte is dat ook zo, maar als je van dichterbij kijkt zie je dat elke korrel z'n heel eigen specifieke vorm heeft. Er was nooit eerder iemand exact zoals jij en zo zal er ook nooit meer iemand komen. Jij bent sensationeel éénmalig en uniek.
Voilà, 10 puntjes op een rijtje, 10 puntjes die er mede voor zorgen dat ik zo'n monter, positief, optimistisch, kleurrijk, gelukkig en dankbaar geval ben, zélfs als ik bijvoorbeeld in de gietende regen, met het openbaar vervoer, tutterfrutgeknal in m'n rechteroor, krijsende kinderen in m'n linkeroor, eindeloze files langst alle kanten, na een lange en lastige werkdag doodmoe huiswaarts keer. 
Ik geef het jou bij deze dus ook nog maar eens even mee dat je eigenlijk niks te klagen hebt, en het echt wel goed met je gaat... ;-)

Veel te zwaar en veel te vol, die handtas!

Met behoorlijk pijnlijke voeten van een lange en vermoeiende dag kwakkelde ik gisterenavond, na m'n repetitie met organist Jan Noordzij voor de concertmis volgende zondag, langst schaars verlichte straten te voet van het Antwerpse Zuid naar de Groenplaats, richting warm trammetje huiswaarts. Echt niet makkelijk, hoor, die hoge-hakken-kasseien-combinatie. 
Veilig voel ik me tijdens zo'n nachtelijke wandeling door de donkere stad al vele jaren niet meer, dus ondanks de overweldigende moeheid hield ik m'n directe omgeving zo scherp mogelijk en enigszins angstvallig in de gaten.
Een grappig gesprekje met een vriendelijke man op zoek naar een bankautomaat -die ik ook niet direct ergens wist zijn- en het aanstekelijk lachende en zingende zwarte gezelschap dat me even later passeerde stelden me toch een beetje gerust. Er lopen in het duister niet uitsluitend boeven rond.
Met een dosis herwonnen energie en een fijne glimlach op 't gelaat verder stappend zag ik vanuit m'n linkerooghoek, van half achter me, tot m'n grote schrik opeens een donkere gestalte van aan de overkant van de straat razendsnel op me af komen. Onmiddellijk gealarmeerd wisselde ik in dezelfde seconde m'n loodzware, van boeken, partituren en flesjes water uitpuilende handtas van m'n linkerhand naar m'n rechter, en zette me, zonder versnellen of vertragen doch met elke spier en elke zenuw strak gespannen, schrap voor een mogelijke aanval...
"Och, mevrouw, gene schrik. Veeeeeel te zwaar, die zak van u." stelde de volledig in het zwart geklede jongeman me met een warme stem en een stralende smile -wauw, die gaf nog nét geen licht, zo in de donkere nacht- gerust. En terwijl hij me fluks en vrolijk voorbij stuiterde hoorde ik mezelf als een rasechte komiek, ongelofelijk ad rem en al minstens even breed lachend -wie weet, misschien wel van pure opluchting- naar hem terug grappen: "Amai nog ni! Ge moest het eens weten!!!..."
Een paar meter verder draaide hij zich even terug naar me om. Nog steeds met die totaal ontwapenende lach en de woorden "Veeeel gemakkelijker, dit!" wees hij met brede gebaren op z'n eigen kleine platte vierkante mannen-saccocheke, dat hij ondertussen voor alle duidelijkheid hoog in de lucht stak. 
En vervolgens verdween die energieke jongeman met rasse, zelfzekere, bijna dansende schreden terug de schaduwen van de stad en z'n straatjes in, al net zo plots als hij er uit opgedoken was.
Heeft m'n -inderdaad serieus doorwegende- grote zwarte handtas me nu, wegens 'veel te zwaar om mee te vluchten', beschermd van een nare aanvaring met een dartele overvaller op zoek naar een makkelijke prooi?... Of was heel deze kleine historie het resultaat van mijn instinctieve, mogelijk een beetje té beschermende reactie op een, heel gewoon, bijzonder energiek de straat overstekende jongeman met een geweldig gevoel voor humor?... 
Op die vraag komt er gegarandeerd nooit een antwoord, maar ik heb wel weer een straf en ook best wel grappig verhaal te vertellen. Lang leve de veel te zware en overvolle saccoche dus! :-)

Concertorganisatie: the never ending story.

De klok wijst 8 uur aan. Met een wat wollig hoofd en piepkleine oogjes staar ik suffend in m'n koffie. Gisteren eerst 9 uur lang op de duizenden minuscule cijfertjes van de honderden facturen op het computerscherm -op 't werk, bij de boekhouding- zitten pieren en, alsof dat niet genoeg was, eenmaal thuis nóg zo eens een uur of 5 aan de PC. Veel te laat in bed, veel te weinig geslapen. Sloten koffie nodig en mogelijk ook een brilleke... 
Maar ik ben niet ontevreden want 't was allemaal voor de goeie zaak: om 1u vannacht is dan eindelijk toch de kerstaffiche van dit jaar afgeraakt! Woehoe! 
Weer iets om af te strepen op die eindeloze lijst met duizend-en-één grote en kleine dingetjes, want hoe je 't ook draait of keert, voor ik op het podium het beste van mezelf sta te geven is er écht wel wat water naar de zee, hoor! Eigenlijk is het uitvoeren van het concert zelf nog de minste van alle inspanningen, vergelijkbaar met het topje van een gigantische ijsberg. Door de microscopische omvang van ons VZWtje is het hoofdzakelijk aan mij, de gedelegeerd bestuurder -ook 't-werkpaard-van-dienst genoemd- om die onoverzichtelijk lange to-do-lijst afgewerkt te krijgen, vanzelfsprekend liefst binnen de gegeven tijdspanne.
Afgelopen weekend zat ik, bij het invullen van de bedrijfsbelastingen, nog te giechelen met mijn 'functie's' binnen de VZW. Onze cijfers doorgeven zou, met die zowat onbestaande omzet, een makkie kunnen zijn, ware het niet dat ik er elk jaar weer een pak extra programma's op m'n computer voor geïnstalleerd moet krijgen. Dan ben ik in m'n ééntje niet alleen de hele boekhouding van de onderneming, maar meteen ook de volledige IT-afdeling. Grappig, toch?! 
Nu die jaarlijks weerkerende horde genomen is kunnen we weer volle gas vooruit voor de kerstconcerten. Ondertussen ligt uiteraard het theater al vast, op de juiste data, én met de correcte ticketprijzen. De reusachtige besneeuwde kerstboom is geboekt. Muzikanten en ballet zijn gecontacteerd, die vrolijke bende nog niet helemaal compleet. Roger schakelt voor de komende weken een versnelling of 20 hoger in die toch steeds wat moeizame zoektocht naar nieuwe gedichten en teksten, zoals dat bij mij het geval is voor de liedjes en grapjes. Er is een leuke fotograaf vastgelegd, de geweldige heren van de kassa hebben er ook al zin in, ons moe is alvast ijverig bij familie en kennissen een schare supporters aan 't ronselen en bereidt zich voor op de jaarlijkse kostuums-strijk-marathon, en jawel, ook de eerste tickets zijn de deur uit...
Ja, er zit zeker al wat beweging in, maar er moet nog zoveel meer.
Gulle sponsors zoeken én vinden bijvoorbeeld, want de ticketopbrengst, zelfs bij uitverkochte zalen, dekt spijtig genoeg écht het onkostenplaatje van zo'n show niet (nog altijd die spotgoedkope kaartjes, hé!...) Elk jaar weer moet ik ook ergens een nieuwe, boeiende en verrassende special guest opduikelen, want het gegeven 'kerst' blijft uiteraard beperkt en je mag je publiek niet vervelen met nog maar eens 'meer van 't zelfde'... 
En verder? Even kijken. 't Programma interessant en vlot lopend in elkaar steken, een deftig programmaboekje fabriceren, het inspirerend voorwoord schrijven, de nodige muzikanten bij elkaar krijgen, ook voor toch minstens 2 repetities aub, de desbetreffende nummers met de dansers doornemen, de roadie te pakken krijgen en z'n instructies doorgeven, contractjes in orde brengen, praktisch afspraken maken per telefoon, mail, sms, in persoon... 
En 'k zal wel weer 't één en 't ander vergeten op dit moment.
Naar gelang het concertweekend nadert gaat m'n hoofd ook steeds meer tollen van de door niemand opgemerkte maar o zo belangrijke details. 
Zijn er nog genoeg bloemen voor het haar van de ballerina's? Is er nog voldoende glitterhaarspray? Moet ik nog meer witte panty's voor mezelf en het ballet kopen? Waar vind ik rode sokken voor de heren van 't orkest? Heeft iedereen wel de juiste partituren? In de correcte toonaard? Pas ik nog wel in m'n kerstjurk? Moeten m'n beroemde rode schoenen nog naar de schoenmaker? Welke kleine 'toi toi toi'-kadootjes kan ik dit jaar weer eens verzinnen? Moet ik broodjes of fruit voorzien? Hoe zit het met de sleutel van het theater? Hangen de spots al goed? Klopt de kleur van hun licht? Krijgen we die reuzegrote kerstboom weer netjes uitgeplooid zonder ons te verslikken in de namaaksneeuw? Hoe laat moet ik al in de zaal zijn? Of beter: hoe vróeg kàn ik al in de zaal zijn? En op welk onmenselijk uur laat ik de wekker dan aflopen om m'n concerthaar in orde te krijgen? Zijn m'n eigen partituren en nota's in orde? Heb ik m'n nummers en moppen wel genoeg geoefend?...
Zoveel ogenschijnlijk te verwaarlozen onbenulligheden, maar in 't belang van 't grote geheel kan ik er behoorlijk van wakker liggen, geloof me.
Om dan nog maar te zwijgen over de immer bijhorende financiële zorgen.
Eigenlijk is de tomeloze energie die tijdens die vrolijke voorstellingen aan alle kanten van me af spettert niets, absoluut niets, vergeleken met de maandenlange organisatorische krachtinspanningen die aan de shows vooraf gaan. En dan is het nog af te wachten of het publiek er van zal genieten...
Als er al publiek komt opdagen, uiteraard...
Kort samengevat: al steekt het me telkens weer onbeschrijfelijk tegen nóg maar eens heel dat enorme organisatiecircus op m'n schouders te nemen, ik begin er desalniettemin -'t bloed kruipt waar het niet gaan kan- élk jaar weer opnieuw aan! En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw... Om aan het eind van elk zo'n episode, uiteraard samen met al m'n in meerdere of mindere mate geïnspireerde en begeesterde medewerkers -van de eerste tot de laatste bijzonder gewaardeerd ongeacht de afmetingen van hun bijdrage- steevast een geweldig opmonterend, stemmig feestelijk en van levenslust sprankelend eindproduct aan het verheugde publiek af te leveren.
't Is 8 uur in de morgen, 'k heb bitter weinig geslapen, m'n arme hoofd en oogjes doen pijn en m'n koffie wordt koud, maar hoera hoera, de kerstaffiche is klaar! Alweer iets op die gigantisch lange lijst afgevinkt, dus -ten aanval!- op naar 't volgende puntje! Maar misschien eerst nog ne koffie. Of 2, 3... 
Concertorganisatie? Ja, dat is echt a never ending story!... ;-)

Een wat raadselachtig telefoontje.

Woensdagochtend, kwart na acht. Ik lig op deze, voor mij, vrije dag nog wat te dommelen in de knusse omarming van m'n roze bed als de telefoon gaat. Niet echt overlopend van enthousiasme wring ik me vanonder de warme lappen en de poezen en haast me -nou ja, haast is veel gezegd- naar m'n bureau waar de vaste lijn staat. Als ik de hoorn opneem hoor ik nog net iemand de telefoon ophangen. "Moest ik daarvoor m'n bed uit?!" grommel ik en beslis onmiddellijk weer terug onder het dekbed te kruipen.
Nog maar net raakt m'n hoofd het kussen als de telefoon opnieuw rinkelt. 
'k Weet eigenlijk niet goed waarom -hoe belangrijk kan zo'n vroege-ochtend-belletje nu zijn, zeker als je een antwoordapparaat hebt- maar als een pijl uit een boog schiet ik opnieuw uit m'n bed en struikel hals over kop door de kamers -een wedstrijd hinkstapspringen is er niks bij- en rond het parcours af met een duik naar de telefoon... om weer de hoorn te horen ophangen. 'k Kreeg zelfs niet de tijd om 'hallo' te zeggen!
Terwijl ik met een gelaten zucht de computer opstart -nu ik toch helemaal wakker ben kan ik net zo goed even checken hoe het met de wereld gaat- weerklinkt nogmaals het vertrouwde oproepgeluid en nog voor de tweede rinkel plakt de hoorn al tegen m'n oor en hoor ik mezelf -naar goede gewoonte altijd even vrolijk- "Goedemorgen, met Kristina!" zeggen.
"Ha. Ja. Heu... Dag madam." antwoordt een duidelijk oudere mevrouw met een wat krakende stem in een plat Gents accent, "wij hebben uwe nummer gekregen." En vervolgens niets meer. Stilte.
"En wat kan ik voor u doen?" vraag ik beleefd.
"Heu, ja, heu, wij hebben uwe nummer gekregen van Parmentier, u weet wel..." 
Ik weet het niet, maar zeg "Ha, zo." en wacht beleefd de rest van het verhaal af.
"Ja, heu... wel, wij hebben uwe nummer van Parmentier gekregen, maar heu... wij kennen uwe naam ni!..." 
Oké, denk ik bij mezelf, da's redelijk vreemd, maar oké, het kan.
"Mijn naam is Kristina Meganck" antwoord ik vriendelijk.
"Ha. Ja. Heu... wacht efkes... zeg het nog eens."
"Krie-sstie-nnaaa Mmmeee-ggga-anckkk" antwoord ik zo breed en duidelijk als enigszins mogelijk met zo'n lange naam. "Ha, ja, hum... wacht efkes. Kuch. Sorry..." kraakt er vertwijfelt door de hoorn, "Heu... hoe schrijfde da?..."
Terwijl ik heel rustig begin te spellen, veel tijd gevend voor notities, hoor ik allerlei gerommel en geroezemoes aan de andere kant van de lijn en op de achtergrond een wat paniekerige 'wacht efkes!', blijkbaar aan mij gericht.
Een andere oude dame komt aan de telefoon, noteert m'n voornaam zonder al te veel problemen en laat me van voor af aan beginnen met het spellen van mijn achternaam, maar begrijpt niet echt goed welke letters ik zeg, dus, netjes aangepast aan het literaire niveau van dit gesprek spel ik enorm traag: "De M van mama, moeder. -pauze- De E van erwtjes of van een eendje. -pauze- De G van groen. -pauze- De A van appel. -pauze- De N van namiddag of . -pauze- De C van confituur of van citroen. -pauze- En de K van kotelet." En het lukt, m'n naam is neergeschreven bij m'n telefoonnummer. 
Opnieuw wordt er van dame gewisseld aan de andere kant van de telefoon en de eerste stem vertelt opgelucht: "Ja, we hebben uw nummer van Parmentier gekregen maar we kenden uw naam niet. En 't is nog niet voor direct, hoor, maar dan hebben we het al, hé!" Begrijpend antwoord ik welgemeend en warm: "Da's goed, hoor, geen probleem. Graag gedaan!" "Allé, bedankt nog, hé," kwettert er blij en tevreden door de telefoon, gevolgd door een "Dag madam!" en afgelopen, hoorn op de haak, conversatie klaar.
Nu ben ik wel wat aan rare belletjes gewoon, maar deze oproep staat toch in de top drie van bizar. Het zou gerust een soort gecodeerd bericht uit een spionagefilm kunnen geweest zijn, hé...
Maar al tijdens het gesprek ging er bij mij een lichtje branden rond de bedoeling van deze gekke infosessie. En die is koddig maar vooral bijzonder ontroerend.
Ik vat het verhaal met plezier even in begrijpelijke taal samen. Het tovert, zeker weten, ook een glimlach op jullie gezicht.
Deze dames hebben mij, in Lochristi vermoed ik, een uitvaart voor een telg van de familie Parmentier horen zingen, verkregen ergens mijn telefoonnummer doch vergaten mijn naam, en ze moesten en zouden die info volledig hebben voor als 'hun tijd van gaan gekomen zou zijn', en ik dan hopelijk ook zo mooi voor hen wou komen zingen. Da's alles. Zo simpel is dat. Eigenlijk op een stuntelend schattige manier toch behoorlijk aangrijpend, niet?...
Pas vanmiddag bedacht ik me giechelend dat zij hùn naam totaal niét genoemd hadden! En -hoe grappig is dat- ik realiseerde me meteen ook dat ik eveneens vergat hun naam en telefoonnummer te noteren. Door het merkwaardige verrassende karakter van dit aparte gesprek heb ik er zelfs niet aan gedacht om het te vragen... 't Is alsof het zo moest zijn, hé. ;-)

Postkaartvakantieverlangen.

Vakantie. Je telde er naar af, je keek er naar uit, je verheugde je er op... En plots is het toch weer half september, zijn de zonnigste dagen voorbij en zit je misschien, zoals ik, al met kerstmis in je hoofd...
Voor het eerst in mijn leven voelde ik me de voorbije maanden toch een beetje jaloers. Familie, vrienden en kennissen vertrokken naar al dan niet verre, zelfs exotische landen en deelden via de sociale media honderden foto's van de meest fenomenale oorden en verbluffende belevenissen. Die veelkleurige zonnige en blije kiekjes deden me dromen en wakkerden toch een beetje dat piepkleine verlangen diep in mij aan, want grootse reizen naar verre vreemde landen, ze maakten nooit deel uit van mijn leven.
M'n hele kindertijd lang brachten we in de grote vakantie met het voltallige gezin 2 à 3 absoluut zalige zomerweken door aan het toen nog ongekende, ongerepte en onontgonnen uitgestrekte strand van Cadzand-Bad, nét over de Belgische grens. En ook al lijkt je dat als kind behoorlijk ver én exotisch, echt 'op reis' kan je dat moeilijk noemen, hé.
Behalve die paar concertreizen, met de tourbus naar Dresden en doorheen de Provence, en met het vliegtuig naar een resort op het Griekse eiland Poros, waarbij ik steeds weinig meer zag dan de binnenkant van de hotelkamer en de verschillende concertruimtes in kwestie, waren er de 2 -jawel, twéé!- bedevaartreizen, nogal oncomfortabel per trein, naar Lourdes -of all places- waarbij ik de Pyreneeën wel in de verte zag, maar telkens 10 dagen lang uitsluitend de knieën door m'n broek sleet aan de grot of in één van de andere gebedsplaatsen van deze heilige stad... 
Geloof me gerust, 't is echt waar: ik zag nog totaal niets van deze wijde wereld.
Mijn verlof, dat speelt zich, hoofdzakelijk wegens onbestaand vakantiebudget, al vele decennia lang -op het occasionele daguitstapje na, met gelukkig meestal ook dat heerlijke 'wat-ben-ik-toch-verwend-gevoel"- louter en alleen thuis af.
Maar dat kan ook écht heel fijn zijn, hoor. Eindelijk tijd om eens wat leuke klusjes op te knappen. Of om op het gemakje wat op het terras met de planten en potten te klooien. Of om nog eens creatief bezig te zijn met kralen, verf, wol, stof... Of, heel gewoon, genieten van lekker tot een gat in de nacht op blijven en daarna uitslapen tot je vanzelf wakker wordt. En natuurlijk ook eindeloos knuffelen, spelen en zot doen met het olijke flodderduo van dienst, vroeger de lieve poezemiekes Nala en Myra, tegenwoordig de vrolijke mini-tijgerbroertjes Poekie en Pompon.
Soms gebeurt het me echter spijtig genoeg ook dat ik de helft van m'n verlof eenzaam en alleen mottig en misselijk in de zetel hangend doorbreng, niet eens aan één van de items op mijn to-do-wens-lijstje toekomend. Dan bedenk ik me, teleurgesteld op die vakantiemomenten terugkijkend, da'k eigenlijk net zo goed op m'n stoel achter de balie of bij de boekhouding had kunnen blijven plakken, en 'vrijaf' niet echt aan mij besteed is, verloren tijd zelfs...
Och nee, je hoort me niet klagen, hoor, het is nog steeds prima zo. Maar ik merk toch dat iets stiekems in mij zich met de jaren steeds duidelijker wat 'meer' wenst, iets nét dat beetje spectaculairder dan die eeuwige klusjes-poezen-terras-gewoonte om na de vakantie op terug te kijken. Dat, en misschien ook iemand 'bijzonder', om al die kostbare ervaringen mee te delen...
Ach, wie weet, ooit, hé. Het leven pakt zo vaak fameus verrassend uit. Toch!?
Ik vermoed -ik weet het eigenlijk wel haast zeker- dat al die voor mij nog ongekende schoonheid van deze heerlijke blauwe wereldbol in 't écht pas werkelijk in al z'n overweldigende pracht tot z'n recht komt. Dus, in afwachting dat ooit te kunnen en mogen zien met m'n eigen ogen, 'reis' ik ondertussen geduldig en knusjes vanuit m'n eigen sofa de hele wereld af via de fantastische programma's van o.a. National Geographic Channel, droom ik weg bij de overdonderende hoeveelheid foto's van vrienden en kennissen, en geniet ik, oprecht en intens verheugd elke keer er weer eens ééntje in m'n brievenbus valt -hoera, men is mij zélfs op vakantie niet vergeten- van al de lieve, mooie, grappige, bontgekleurde, formidabele, vrolijke, verrassende, gekke, geweldige, super fantastische en o zo gekoesterde postkaartjes! ♥♥♥

Dozen en zo...

Waar ik woon worden de witte zakken met restafval altijd op maandagochtend opgehaald, samen met, afwisselend om de 2 weken, de blauwe zakken met PMD-verpakkingen of het oud papier en karton. En vandaag mochten we onze verzameling van dat laatste soort recycleerbaar afval weer eens buiten zetten.
Op het tijdstip dat ik vanochtend het gebouw verliet stonden de heren vuilnisophalers ijverig en alsof het maar niks was de vele grote en kleine dozen en papieren zakken, al dan niet zwaar gevuld met kranten en reclameblaadjes, in de daarvoor handig tot vlak tegen de stoep achteruit geparkeerde vuilniswagen te mikken. Ze namen op die manier én de stoep én de straat volledig in beslag, met andere woorden: er was niet direct een doorkomen aan en ik hield even afwachtend halt.
"Hela, hola, mannen", riep de voorman, "houdt ulle es efkes een bitje in, der moet een schoon madam passeren!" Het vrolijke smijtwerk hield onmiddelijk op en ze bleven allemaal met hun sterke armen vol oud papier als in een vreemd soort erehaagje even volledig stilstaan om me door te laten.
Terwijl ik hen voorbij wiebelde, hopelijk wat elegant, zo op m'n hoge hakken, knipoogde de voorman me toe "dat het anders wreed spijtig geweest zou zijn, moest zo'n schoon madam per ongeluk mee in de vrachtwagen sukkelen, hé..."
En 'k weet zeker dat ze absoluut niet verwacht hadden dat ik daarop zou antwoorden: "Och, zoals het jullie duidelijk vlot af gaat om met plezier vanalles en nog wat in die laadklep te zwieren, maakt het vermoedelijk geen enkel verschil, zo een ouwe doos meer of minder!"
Na een paar seconden bijzonder verbaasde stilte rolden ze net niet over de grond van 't lachen terwijl de voorman het niet kon laten op te merken "Dat hebt ge zelf gezegd, zenne!..."
Niets zo leuk als de dag te beginnen met een vleugje humor, vind ik, want 'ouwe doos' mag dan misschien nog niet helemaal op mij van toepassing zijn, 'zotte doos' des te meer, hé... O ja! hihihi ;-)